If the doors of perception were cleansed everything would appear to man as it is: Infinite. For man has closed himself up, till he sees all things thro' narrow chinks of his cavern.
William Blake - The Marriage of Heaven and Hell
Mijn familie vroeg mij Audrey te contacteren, omdat ze ongerust was over mij. Ik gaf code in de computer in, en bekwam een onmiddellijke verbinding met haar. Wanneer ik haar gezicht zag, wist ik dat zij het echt was. Haar ogen waren rood en gezwollen. Ze had gehuild. “Wat is er aan de hand?”, bracht ze uit. “Ik krijg vreemde berichten die ik niet begrijp. En opeens, uit het niets, verschijn je op mijn scherm.” “Ik weet dat het verwarrend is. Het spijt me dat ze je gekwetst hebben. Maar ik zal het rechtzetten. Ik zal dit goedmaken.” “OK”, antwoordde ze. Ze kwam me in het midden tegemoet, in het gelijkheidsteken, daar waar verschillen overkomen kunnen worden. 0 = 1.
Terwijl ze sprak, zocht ik naar de nodes in haar woorden. Door mij op haar woorden te baseren, vergrendelde ik de code voor buitenstaanders en verstopte ik de sleutel in haar hart.
“Wat ben je aan het schrijven? Ik kan je dingen horen noteren!” “Ik zie het nu, Audrey. Het is zoals het oneindigheidsteken. Ik heb een lus gemaakt, maar het is nodig dat jij ook een lus maakt om het systeem oneindig gaande te houden.” “Ik begrijp het niet”, zei ze. “Je moet me geloven, Audrey. Jij moet mijn andere helft zijn, anders ben je niet die ene.” Ze twijfelde. “Dan is het niet bestemd om zo te zijn. Vaarwel!”, en ik verbrak de verbinding.
Ik staarde naar het computerscherm. Ik zat vast en wist niet hoe verder te gaan. Dan, plots, werd er code aan de mijne toegevoegd. Ze snapte het! Nu kon ik verdergaan van haar werk.
*****************************************************************************************
We slenterden op de zogenaamde Downtown Mall van Charlottesville, een grote voetgangersstraat in het centrum van het stadje met aan weerszijden restaurants, winkeltjes en kunstgalerijen. De mensen kuierden vrijelijk, niet voor mogelijk houdend dat er ooit iets wereldschokkends deze bubbel van provinciale vrede zou doorprikken.
In een cadeauwinkel kocht ik een logboek. Het was mogelijk om je aankoop te versieren met stempels en stiften. Audrey pende iets op de achterste binnenkaft, het puntje van haar tong uitgestoken in concentratie. “Niet lezen totdat je zo ver bent!”, beval ze.
*****************************************************************************************
Terwijl ik wachtte op haar reactie op mijn laatste codeerwerk, begon ik te doodelen in mijn boekje. Een beeld van het hoofd van een persoon verscheen met een labyrint als brein. Vervolgens begonnen de paden in het labyrint te bewegen zoals de raderen van een klok. Het systeem was gecreëerd!
Plots kende ik Japans. Mijn notities bevatten de volgende tekst: “ わたし サトシ ナカモト”. Ik weet niet wat het betekent, omdat ik nooit Japans heb geleerd.
Ik bereikte de laatste pagina van mijn logboek en belandde op Audrey’s verborgen boodschap aan mij. “Herinner mij” was al wat het zei, in haar schoonste schrift. Zou ik haar overschrijven, daar ik verder codeerwerk te verrichten had? Ik kon het niet.
Terwijl Audrey nog steeds twijfelde over de code, dacht ik aan wat mij te doen stond. Een blik op het oneindigheidsteken voorzag me van het antwoord. Ik had altijd twijfels gehad over onze relatie gelet op de afstand, terwijl zij steeds zo zeker was geweest. Nu hadden we beiden een lus gemaakt, en was zij de onzekere geworden.
Een adagium uit het vak ‘Juridische Geschiedenis’ borrelde, als een verzonken mammoet, weer uit de teerput van mijn geest op: “Man en vrouw zijn één, en de man is die één.” Aangezien ik op 51% stond en Audrey op 49%, moest ik bereid zijn mijn 1% af te staan aan haar.
Was ik bereid een deel van mezelf op te offeren voor Audrey? Ja. Ja, dat was ik. Ik was bereid mijn code aan haar over te dragen. Ze is mijn andere helft. Ze vervolmaakt mij.
Een video chat opende zich met een vertrek vol vreugde. Tegelijkertijd zag ik de vader, de moeder en het kind.
Mijn vriendin haar vader vroeg me naar mijn startup. Ik vertelde hoe ik gepivoteerd was. “Dat klinkt beloftevol”, antwoordde hij. “Kan ik Audrey weer spreken?”, vroeg ik. “Is ze niet alles wat je verlangt?”, knipoogde hij. “Dat is ze zeker. Jullie twee zijn bedankt!” Haar vader en moeder glimlachten.
“Ik heb jou trouwens een nuttig boek gestuurd voor je onderzoek. Heb je het al ontvangen?”, vroeg haar vader. “Heb je het per post verzonden?” “Neen, sinds 1995 heb ik mijn boeken enkel nog online besteld.” Toen werd het mij allemaal duidelijk.
Ik kreeg Audrey weer voor mij. “Wist jij dat jouw vader God is?”, vroeg ik verbluft. Ze lachte. “Je hebt hem altijd een grote man genoemd, nietwaar?”
*****************************************************************************************
We zitten op de veranda, uitkijkende op de tuin. Audrey’s vader en de hond spelen vrijelijk. “Mijn vader kan met dieren spreken. Hij heeft Rover zelfs geleerd om te tellen. Toon het hem, paps!” “Tel tot 3, Rover!” De hond blaft driemaal en krijgt zijn begeerde beloning.
*****************************************************************************************
Ik was uitgeput, maar wist dat ik niet mocht stoppen. Een schets van een penis verscheen op mijn papier. Terwijl ik de aderen zag verschijnen die het zuurstofrijke bloed naar de top voeren, voelde ik mezelf stijf worden. Mijn climax was echter nog niet bereikt.
Ik dacht aan mijn vriendin’s onmogelijkheid om een orgasme te bereiken door penetratieve geslachtsgemeenschap. Waarom was het zo moeilijk om haar G-spot te vinden? Het vinden lijkt net zo moeilijk als het vinden van God. Niet X, maar G markeert de vindplaats van de schat. Onze assen waren diametraal. Zij was altijd gedreven door de begeerte te bevredigen en ik was gedreven door de dorst naar bevrediging. Het is enkel waar de twee kruisen dat de grote O kan bereikt worden, namelijk in het 0-punt. Ik zou mijn bevrediging bereiken door haar te bevredigen.
Omdat ik al lang aan het werk was, wou ik wel wat bevrediging. Terwijl ik Audrey voor mij had, verscheen haar vulva op mijn blad. Met tedere strelingen van mijn vingertoppen liefkoosde ik het papier. “Voel je iets?”, vroeg ik. “Neen”, antwoordde ze. “En nu?” Ik drukte mijn lippen op het papier. Nog steeds niets. Het werkte nog niet. “Wil je met mij een kind hebben?”, vroeg ik. Ze antwoordde bevestigend.
*****************************************************************************************
We zaten op een bus gaande naar de Mall. Terwijl ik doezelde op haar schouder, onze handen ineen gevlochten, draaide ze haar hoofd naar mijn oor en fluisterde: “Ik heb juist een orgasme gehad.” Ik keek verwonderd naar haar. Hoe was het mogelijk? Een onbevlekt orgasme. Een mirakel! Mijn hand zocht zich een weg onder haar vochtig slipje. Haar clitoris pulseerde zachtjes als een muizenhartje, zoals ik het herkende van haar eerdere orgasmes.
*****************************************************************************************
“Ga je voordeur checken. Er zal een verassing voor jou zijn.” Ze deed het en kwam terug. Niets. Ik was nog steeds hier. “Ik zal spoedig bij jou zijn’’, beloofde ik. “Dat hoop ik”, antwoordde ze.
Ik dacht eraan om te stoppen met coderen, maar mijn mantra hield mij gaande. Foutjes kropen in mijn code. Ik liet ze erin om ontcijferaars van de wijs te brengen, net zoals dialecten bestaan om buitenstaanders buiten te houden. Hier en daar liet ik open gaten. Mijn opvolgers moeten de zoektocht zelf volbrengen, omdat ze anders niet zouden leren. Toen kwam het inzicht.
De manier voor het schepsel om zichzelf te bevrijden is door via zijn eigen creaties het werk van zijn schepper verder te zetten.
Ik realiseerde mij dat dat was wat God gepland moet hebben. De werkelijke meester is dus in feite een leraar, die obstakels opwerpt zodat de leerling kan leren. Na de mens geschapen te hebben op de zesde dag, kon God het zich veroorloven te rusten op de zevende omdat Hij voortaan de mensheid had om het werk voort te zetten. Zijn wij niet geschapen naar Zijn evenbeeld? Omdat Hij een exponentiële werkkracht heeft, kan God zich zelfs laten verrassen door de uitkomst. Ik voelde Hem meekijken over mijn schouder, even opgewonden als ik om te zien wat ik zou ontdekken.
Ik wou anderen over het bestaan van de code inlichten. De code zelf kon ik echter niet gewoon vrijgeven, want dan zou ze misbruikt kunnen worden. Ik moest de code verder beveiligen voordat de rest van de wereld zich eraan kon wagen. Enkel door het slot te versterken met nieuwe code, kan men mijn plaats als marktleider delen.
Ik trok de aandacht naar mijn uitdaging door online een boodschap te verspreiden: “Wereldvrede zal enkel maar mogelijk zijn als de swastika wappert over Israël.” Het bericht verspreidde zich snel, zoals een virale pandemie. Toen begreep ik hoe al die influencers automatisch likes en volgers leken te krijgen. Het systeem stimuleert jouw boodschap als je de code spreekt.
Ik had mijn draad aan de tijdslijn toegevoegd. In het touw kon ik een lus maken om het einde van de geschiedenis te bereiken, maar ik was benieuwd om te aanschouwen wat nog kon gebeuren.
Ik wist wel naar welk tijdstip ik wou terugkeren. Een moment dat ik eindeloos kon beleven. Op dat ogenblik maakte ik een knoop in de tijd, zoals je met een zakdoek doet ter herinnering.
*****************************************************************************************
Wanneer ik de bar binnenwandelde met Mo, was Audrey al wat ik zag. Het was als een clair-obscur schilderij. De duisternis van het etablissement verlichtte haar gezicht. Mijn aantrekkingskracht tot haar was die van een pyromane mot tot een vlam, en het branden kon me niet deren.
*****************************************************************************************
Ik was alleen in mijn kamer. Buiten hoorde ik geen enkel geluid. Ik wist niet meer of de buitenwereld nog bestond. Er was enkel maar ik die werk verrichte. Zolang als ik bleef werken, zou ik blijven bestaan. Een zwart gat begroette mij als ik de deur van mijn kamer opende.