Waarom niet gewoon genieten? Het kan zo mooi en leuk zijn, 't leven. Ik moet mezelf dwingen om dat te blijven zien. Ik moet mezelf dwingen om daaraan te blijven denken als ik me weer eens wat minder voel.
Ik heb een geweldig lief. Ik zou dat meer moeten beseffen, hoeveel geluk ik heb. Nick is mijn toekomst, dat voel ik gewoon. Nick past bij mij. Ik moet blij zijn dat ik zo iemand gevonden heb, en dat hij wil blijven. Hij wil blijven. Hij ziet mij ook als zijn toekomst. 'T zou zo mooi kunnen zijn. De toekomst. Als ik het nu maar niet verpest.
Ik heb geluk. Echt. Ik heb geluk dus ik moet gelukkig zijn. Dat moet ik want ik maak het mezelf soms zo onnodig moeilijk. Vanaf nu ga ik proberen heel positief in het leven te staan. Niet meer zoveel te piekeren en gewoon te genieten. Ik moet wel, ik ben mezelf echt aan het verliezen nu en het zal niet lang meer duren eer ik ook anderen verlies. Dat ga ik mezelf niet vergeven dus nu moet ik beginnen met positief te zijn.
Nick ziet me graag. Om wie ik ben. Nick wil ook graag bij me zijn. Hij zit gewoon wat anders in elkaar. Nick heeft soms nood om alleen te zijn. Ik niet. Maar ik wil hem wel de ruimte gunnen om soms eens alleen te zijn. Ik hoop echt dat we samen een middenweg vinden waarop we ons allebei comfortabel voelen. Dat we samen die weg nog heel lang kunnen bewandelen. Want het ZAL zo mooi zijn.
Het is ongelooflijk wat een evolutie wij met z'n tweeën al hebben gemaakt. Ik ben dichter bij mezelf gekomen, ben nu aan het leren om alles wat een plaats te geven. Nick is van een onwetende jongen naar een zorgende man getransformeerd. Wij zijn van ongemakkelijk en onzeker, naar zeker verhuisd. Er is niemand waarbij ik zo mezelf durf zijn als bij hem. Daaraan denken maakt me rustig, brengt kalmte in mijn lijf en mijn hoofd. Ik kan weer verder.