Lieve twaalfjarige ik,
Je bent afgelopen maand achtentwintig geworden, en we moeten het even hebben over onze dagboeken. Die heb ik na heel wat jaren weer teruggevonden. Wat heb jij het veel over jongens, heftig. Neem ik je niet kwalijk – ik ben blij dat, ondanks alles, je jeugd goed genoeg was om de focus op jongens te leggen.
Ik moet toegeven dat jij dingen wel héél erg uitvergroot. Kan ik je zeggen: dat doe je nog steeds. Altijd filosofisch bezig in dat koppie. Bizar hoeveel rekening jij met een ander houdt; ook dat doen we (helaas) nog steeds.
Je raadt het nooit, maar we zijn getrouwd. Helaas, je hebt hem niet tijdens een of ander avontuur ontmoet, zoals jouw grote wens was, maar hij is stoer en lief. Hij vindt het niet leuk om het huishouden te doen, maar draagt altijd zijn steentje bij. Hij houdt van feesten, maar niet op een overdreven manier (ook wij houden ook nog steeds van feesten). Hij troost je eindeloos en is óók nog een knappe militair. Hij begrijpt jou en heeft het geduld om altijd maar naar je te luisteren. Hij zorgt voor ons, op de meest liefdevolle en stabiele manier ooit. Kortom: je hebt hem echt gevonden. Zomaar, opeens op een datingapp. Telefoons zijn nu trouwens echt computers en we doen er alles mee.
Schrijven doen we bijna nooit meer, alleen sinds kort weer in ons dagboek. Daar is de inhoud wel compleet veranderd. Niet verkeerd bedoeld, maar het leven draait niet meer om ruziemakende ouders, gemene vriendinnen en eindeloze dromen over jongens. Nee, we praten tegenwoordig alleen nog maar over ons gevoel. Jij voelde je soms weleens verdrietig; daar hebben we helaas nog steeds last van. Soms komen we daardoor niet uit bed, maar je werkt eraan.
Ook aan onze vader hebben we vrij weinig gehad, sorry. Ik weet dat je hem graag naast je had gehad bij elke stap die je maakte. Maar hey, je hebt zoveel meegemaakt met mam. Mam is je grootste steun en toeverlaat. Je komt erachter dat ze soms verdrietig is omdat ze het zo zwaar heeft. Daar ga je haar mee helpen. Je neemt grote lasten bij mama weg, en daar is ze je heel dankbaar voor.
Oh, en Charlie blijft een beetje verwend; hij wordt ook een beetje arrogant, maar jullie zien elkaar nog steeds regelmatig. Soms zonder dat jullie iets tegen elkaar zeggen. Talitha en Tim blijf je missen, maar je bezoekt ze wat vaker, en ze zijn altijd blij om je te zien. Tamara heeft als enige een kindje, en daar ben je stapelverliefd op. Je nichtje brengt heel wat licht in je leven. Jij en Tamara maken gelukkig geen ruzie meer over tekeningen en delen ook geen kamer meer.
Je kinderwens valt behoorlijk tegen; je gaat erachter komen dat het heel moeilijk verloopt, maar gelukkig zijn er medicijnen, en blijf je het proberen. Want die koppigheid heb je nog steeds.
Nu komt er pittig verdrietig nieuws voor je, en ik weet niet of je het aankan…
Een dag voor je 28ste verjaardag is onze mama overleden. Ze had kanker. Je was erbij toen ze haar laatste adem uitblies, en je krijgt het er heel zwaar mee. Je hebt haar zien lijden en je hebt haar in huis gehad. Je hebt samen met je man over je moeder gewaakt en later ook met je broers en zussen; we delen dit verdriet samen. Je gaat kapot aan het missen van mama. Ik weet zelf ook niet of je er weer bovenop komt, maar we proberen sterk te zijn.
Ik ben blij dat ik je in mijn oude dagboek heb gevonden, dat je over mama schreef en dat je me terugnam naar oude herinneringen. Ik weet dat jij een vrolijk, liefdevol en avontuurlijk kind bent. Dat ben je nu iets minder. Volgens mam was je het zonnetje in huis; dat ben je eigenlijk nu al een hele lange tijd niet meer geweest. Daar heb ik best pijn van, want ik aanbid jou.
Ook ik mag van mezelf houden; ik moet niet streng voor mezelf zijn. Maar ik mis jou. Zeker nu ik mama mis, aanbid ik jou. Jij hebt haar nog, in haar volle glorie. Dus geef mama een knuffel van mij en stop met zeuren over dat ze soms boos en verdrietig is. Geloof mij: mama houdt van jou. Nergens is er zoveel liefde als tussen jou en haar.
Pak haar vast en wees lief voor haar. Ooit is het de laatste keer. Zeg haar dat je van haar houdt en dat ze geweldig is. Want ik heb dat op het einde niet vaak genoeg meer kunnen zeggen.
Er komen hele akelige dingen op je pad, maar we redden het wel. Je hebt al heel wat meegemaakt, maar we zijn sterker dan we denken. Dat zonnetje komt wel weer, daar ga ik nu hard voor werken.
De volgende keer als ik je spreek, dan zorg ik dat het zonnetje schijnt.
Liefs,
Thysja