De maan is mild van kleur zolang mijn ogen niet te fel het licht begrijpen als reflectie van de zon. In het begin moest mijn besef nog groeien. Ze leek zo echt, die avondschemering. Ik heb nog geprobeerd het vuur bij nacht te redden.
Valavond. De zwarte regen. Alles kwam. De wensen die ik had. Ze hangen nu te drogen aan een lijn die natte dagen heeft gekend. Het zal nooit wennen, zegt de zon, de duisternis verschuilt zich overal. Er is warempel geen planeet die weet hoe zich te plooien.
Warmte missen is fataal. Draai mij een keertje om. Het is een teder plaatje van vinyl dat spreken kan, misschien een dunne pannenkoek die hitte graag verdraagt, maar overmaat ervaart als pijnlijk en te wreed.
Daarom, mijn lieve schat. Jij met je zwoele lippen. Omarm mijn tong voorzichtig met jouw gloed en laat mijn ziel gewoon weer stralen.
uit de reeks 'Majnun, het gebrabbel van een gek'
Als de titel niet vanzelfsprekend is, dan kleeft er stilte aan zijn tong, of wil een klein geheim gretig blijven bestaan.