Je vroeg me te wachten, liefste. Je zou weerkeren voor ik je kon missen. Wel... ik heb gewacht. En ik heb je gemist.
Het 'ik blijf in bed want ik voel me miserabel'-gemis. Daarna het 'hij liet me in de steek'-gemis. Het 'ik haat hem'-gemis en het 'hij komt nooit meer terug'-gemis. Ben je dood? Of leef je nog?
De oorlog woedt verder, maar mijn gemis is op. Wanneer ik in de spiegel kijk, merk ik dat hetzelfde geldt voor mijn jeugd. Rimpels omlijsten mijn ogen en mond, witte haren vergrijzen mijn donkere lokken.
Ik heb gewacht, liefste. Gewacht op een toekomst met jou terwijl mijn leven op pauze stond. Seizoen volgde op seizoen en ik wachtte. Mijn spiegelbeeld vertelt me nu dat ik te lang wachtte. Dus ik stop ermee. Ik ga...
Ach, wie maak ik iets wijs? Mijn lichaam is op. Alles wat ik ooit had kunnen doen ligt verborgen in het verleden. In de toekomst wacht mij enkel nog de dood. Dus dat doe ik. Wachten.
Alleen niet meer op jou.
Kunst en schrijven, zondag 21 mei Tongeren