Wachten is niet prettig vooral niet tussen al die anderen die hier ook weg willen. Niet weten hoe lang het nog zal duren maakt het lastig. Het is een beetje als liften langs een drukke baan en niet weten of iemand je zal meenemen. Sta je daar nog een uur of sta je er nog dagen. Zie je er niet goed genoeg uit of vertrouwen ze het niet?
In het begin is het nog spannend. Na verloop van tijd gaan je schouders er wat van hangen.
Ik wacht.
Trots blijven staan is het enige wat ik kan doen. Ik hoor,ik zie, ik zwijg en ik wacht.
Die naast mij wachten ook. Ze kunnen wat meer, zijn eleganter of robuuster. Ik heb wel de tijd gehad om ze te bekijken. Naast hen zie ik er wat goedkoop uit. Wat niet wil zeggen dat ik geen goed werk lever.
Er zijn er al veel voorbij gekomen. Als ze me meenemen zullen ze niet teleurgesteld zijn, ik ben betrouwbaar.
Of ik onderhoudsvriendelijk ben en niet te veel verbruik hoor ik ze vragen. Ze willen ook nog mijn levensduur kennen en of er een garantie is. Twee jaar maar ? En als ze wat extra neertellen , vijf jaar!
“Wat een onzin! “ Ik laat het over me heen gaan. Ik moet wel.
Weten ze dan niet dat ik ben getest en goedgekeurd voor het werk? Ik moet er geen inspanning voor doen. Het gaat vanzelf als ik gevoed wordt. Als de elektriciteit door mijn lijf gaat ben ik niet te houden. Ach ja, zonder elektriciteit zou ik een nutteloos ding zijn waar niemand naar zou omkijken.
Komaan neem me mee!Ik wil uit het rek! Ik wil de stroom door mijn lijf voelen gaan! Ik wil die mesjes voelen draaien door fruit of groenten, het maakt niet uit.
Hakken kan ik goed. Ik beweer niet dat ik het beter kan dan hen. In snelheid kunnen ze me echter niet kloppen!
Ik wacht in het rek tot iemand me er uit haalt.
Waar wachten ze nog op om mij mee te nemen?
De blender.