Wat zand, ik loop een storm voorbij, een glas. Achter het stuur, het mocht van nonkel Bob, zolang ik zijn woestijn maar niet verliet. Adieu terras, café daar aan het Noordzeestrand. Er hing een wezen aan de toog met rond zijn nek een zelfgeknoopte das. Hij sprak me aan, zoals dat gaat. Een netwerkzot, die overal zijn dogma’s predikt over onbenul en het sociaal geluk. Die lifestylesul, luchtverkoper. Dat mijn blaas volliep, dat het bij doodtij veilig plassen is daarginds, dat het dringend is en weg was ik.
Bijna koekenbak naast het gelag, wat verder vandaag verse bloedworstjes en Pol in zijn frituur steekt weer bouletten op een spies. Daar waar ik ooit een gocart heb gehuurd, verkoopt men nu een brommer met twee vijzen los. Ik heb geen tijd, expresweg op.
Er liggen kuipen op de linker rijstrook. Ergens bij een kilometerpaal. Van een metser, dat verzwijgt de fm-stem. Specie voor het zetten van een duivelkot, schuilplaats, afdak voor de natte dromen van een volk of twee. Ze wacht op mij, nogal geluk, de overzet in Breskens vaart niet meer. Mijn eikel wist het niet. De koningin had er een grijze foto, zachte kuthaartjes, vermoed ik, ook een mooie adelkrul.
Vergane boelwerfbootjes, vleeskrokettennostalgie. Die 23 letters schrijf ik later in een hangmat. Tussen ja, een baobab, een knuffelboom voor mij alleen. Nu niet, ze is er al, bij Borssele, daar waar ik uit die tunnel rijd, de wereldlucht mij weer bevangt. Aan de afslag, in haar pas gewassen Lotus. Ze kent me amper. De liefde heeft de foutjes in de lak nog snel verhuld. God en alles voelt, er werd gewacht. Vijftig miljoen zevenhonderddrieënvijftigduizend achtenzeventig. Sterren. Omgekeerd, op haar rekenmachine. De rechter zetel fluistert niet. Sorry schat, ik was al onderweg.
Bijna zoiets. Gemist, van dag, een bocht.
uit de reeks 'Reizen met Ricky'