Als kind was ik veel verdrietig, gelukkig zijn was iets speciaals en zeldzaam. Soms vroeg ik me af, verdien ik het wel om gelukkig te zijn? In het ouderlijk huis was het altijd ruzie. Mijn moeder was meer dronken dan nuchter. Niet moeilijk dat mijn vader er vandoor ging, maar kon hij me niet mee nemen? Wie zegt dat een kind beter af is bij zijn moeder? Ik vluchtte weg in mijn wereld, mijn eigen wereld. Is dit het leven? Zijn we daarvoor op de wereld? Welk doel hebben we in het leven? Ik ben alleen, ik voel me zo eenzaam. Ik wou iets zoeken waar ik me veilig en vredig door voel en dat heb ik gevonden. Ik heb de liefde voor boeken gevonden. Eindelijk, ik een veilige thuishaven, mijn wereld, mijn fantasie wereld. Wat is het prachtig om opgeslokt te worden in een fantatisch verhaal. Zoiets wil ik ook kunnen. Een mens gelukkig of blij maken met woorden. Mijn boeken maken me ook blij en gelukkig, dat gevoel wil ik ook geven aan mensen die verdrietig zijn. Niet iedereen heeft het geluk gelukkig te zijn. Ik ben niet alleen en er zijn nog zoveel kinderen die soms alleen zijn, zelf volwassen die er alleen voor staan en even willen weg vluchten uit de realiteit. Ik wil er ook voor iemand kunnen zijn. Later als ik groot ben wil ik ook schrijver worden zodat ik mensen blij kan maken met een mooi of spannend verhaal, ze laten instappen in een ander wereld. Maar jammer genoegd heeft het leven me nog niet de kans gegeven om te kunnen gaan schrijven. Maar nu ben ik een volwassen vrouw. Ik heb mijn eigen toekomst opgebouwd en heb mijn rust gevonden. Het is nu eindelijk mijn moment om mijn wereld op te schrijven. Maar ik ben bang, bang voor een teleurstelling, bang om te falen. Soms ben ik jaloers op mensen met intullectuele woorden. Dan vraag ik me af, ben ik dom of minder waard? Heb ik wel het recht om te schrijven zonder hoge opleiding? Maar dan spreekt mijn sterke kant me toe en zegt …
Moet men naar de universiteit geweest zijn om een mooi boek te kunnen schrijven? Moet men geleerd zijn en moeilijke woorden gebruiken zodat we intulectueel overkomen. Nee, ik denk van niet. Schrijven moet je doen met gevoel en dat kan men je niet volledig aanleren zelfs niet op de universiteit. Wat ben je met een boek dat je maar de helft begrijpt? Ik lees liever een boek zonder een Van Daele erbij. In een boek moet je je kunnen inleven en dan het liefst in normale mensen taal. En niet zo dat je af en toe terug moet gaan lezen omdat men het niet begrijpt. Op die manier heb ik zelfs geen zin om verder te lezen en vliegt mijn boek opzij. Geef mij maar een boek met gewone taal een goed verhaal.
Zo, wat ga ik nu doen? Ga ik ervoor of laat ik mijn droom vallen? Nee, ik ga ervoor. Ik wil schrijver worden en ik ga ervoor. Mijn meter zei altijd, "waar een wil is, is een weg". En ik wil mijn weg, ik ga ervoor. Als ik niet probeer zal ik het ook nooit niet weten. Dus meter dank u voor u kracht en geloof in mij. Ik word schrijver ik blijf erbij.