Hey liefje, ik bevind me op ons plekje, zit opnieuw aan ons vertrouwd tafeltje. Je weet wel, onder de grote palmboom die jij zo geweldig vindt. Het voelt best een beetje vreemd, ietwat onwennig aan, om hier nu zo op mijn eentje te zitten. Ergens heb ik het gevoel dat jij nog steeds bij me bent. Ik denk niet dat de mensen rondom mij iets doorhebben. Ze zijn allemaal druk aan de babbel, schenken me nauwelijks aandacht. Ik ben de enige zonder gezelschap hier. Maar herinneringen aan de levendige gesprekken die we hier ooit voerden houden me stiekem gezelschap. Het lijkt alsof het gisteren was.
Ik heb de rijstschotel genomen, met de pikante chilisaus. Weet je nog liefje, nummer 58, je favoriete gerechtje. Natuurlijk weet je dat ik zelf geen fan van rijst ben, maar toch heb ik er nu voor gekozen, zo voel ik me nauwer met jou verbonden. Maar weet je liefje, al bij al voel ik me niet eens zo slecht. Er is natuurlijk nog steeds die pijn, een pijn die zich niet laat beheersen. Die zal wellicht nooit verdwijnen, zoals het hoort. Ik vind echt dat het zo hoort lieve schat. En jij liefste, voel jij nog altijd pijn? Wat was die klap toch oh zo vreselijk, ik kan me nauwelijks de pijn van de impact inbeelden.
Best grappig liefje, schuin tegenover me, maakt een koppeltje met fluisterende stemmen ruzie. Ze zitten net te veraf om te horen waarover het gaat, maar zij ziet er alvast niet gelukkig uit. Het doet me denken aan de laatste keer dat wij hier zaten, hier aan ditzelfde tafeltje. Weet je nog liefje, onze laatste ruzie? Toen jij me vertelde over je collega Mark, en over hoeveel spijt je wel niet had. Zou iemand ons toen in het oog hebben gehouden? Zou iemand je valse tranen hebben opgemerkt? Wat kostte het me toen immens veel moeite om mijn rust te bewaren. Maar je weet dat ik niet van scènes houd liefje, dat weet je toch nog?
Als ik er nu aan terugdenk, voel ik opnieuw hoe het bloed me uit het hoofd wordt gezogen. De gedachte aan jou met die achterbakse onderkruiper vind ik nog steeds ondraaglijk. Met alle mannen, maar moest het nou werkelijk met dat reptiel van een Mark? Zal het koppeltje er ook in slagen om rustig te blijven liefje? Haar gezicht ziet lijkbleek, net als ik toen, wellicht zoals jij nu. Uiteindelijk doet het er niet toe of ze al dan niet rustig blijven. Niet zoals jij ertoe deed. Want dat weet je toch he liefje, dat jij er altijd wel toe deed? Vergeet dat niet lieve schat, vergeet dat alsjeblieft nooit. Kan jij nog vergeten?
Met je zus gaat alles goed. Het was voor haar natuurlijk ook een shock, dat kan je raden. Maar we hebben troost gevonden bij elkaar. Is dat niet ironisch liefje? Jouw onkreukbare zus, diegene die jou altijd waarschuwde voor mij, net zij zocht troost in mijn armen. In mijn sterke armen, waar ze zich veilig waant, zei ze me onlangs nog. Ik denk niet dat ze het weet liefje. Ik denk niet dat zij weet waartoe deze sterke armen in staat zijn. Enkel jij weet dat liefje, wist je dat? Verbaasde het je liefste, de kracht die ervanuit ging?
Dat heb ik me altijd afgevraagd, of je de klap ook echt hebt gevoeld. Die vreselijke klap liefje, hoe voelde die? Kan je me dat vertellen? Heb je hem daadwerkelijk gevoeld, of was je er meteen door verdoofd, alvorens je iets voelen kon? Ik hoop echt dat je niet hebt geleden liefste, althans niet zo hard als mij. Daarvoor heb ik je veel te graag gezien. Dat weet je. Weet je dat liefje?
De rijstschotel is echt niet te vreten. Nooit begrepen wat je daar zo lekker aan vond. Maar dat gevoel had ik wel bij meerdere zaken van jou. Laat ik maar huiswaarts gaan, naar je zus die op me wacht. Ze vermoedt echt niets, die lieve, norse zus van jou. Echt liefje, ze weet niet waartoe mijn armen in staat zijn. Enkel jij weet dat liefje, enkel jij. Wat was het toch een vreselijke klap.