Zowel bij psycholoog als bij vrienden blijf ik geen uitweg vinden uit de cirkels die ik rond mezelf draai, steeds trager want ‘zo moe ben ik, ik ben toch zo moe’.
‘Een trauma misschien’ oppert een vriend en ik graaf diep voorbij queer en biculturele identiteit en afwezige moeder en knik ‘neen dat is het niet. Het is gewoon moe, zo moe dat ik ben’ en terwijl ik dit zeg weet ik niet wat wie overstemt: de moeheid de adviezen of mijn woorden mezelf.