Storm Stoorik

Gebruikersnaam Storm Stoorik

Teksten

Wij zijn een stoel

Twee meisjes in de tram. Ze planten de voeten wijd, maken zich breed en leunen stevig tegen elkaar aan. Ze klampen zich vast aan elkaars jas, mouw, kraag en zetten zich schrap. Ze vertrouwen de stangen niet, de mensen, de linten waar je je handen doorsteekt, de mannen, de blikken, al die goedbedoelde handen, vingers . ‘We hebben jullie niet nodig’, zeggen ze. ‘Wij zijn een stoel. Hier kijk maar’, en ze wijzen naar hun voeten. ‘Wij zijn vier poten, hebben niemand nodig en vallen ook niet om’.

Op de trein naar Londen

We zijn met velen vroeg opgestaan van trein naar trein via koffie naar trein. Buiten glijden weiden langs, plassen, wadi’s, vogels misschien. We kijken ernaar; steden, landen. Hier spreekt men Frans en ook nog wel wat anders. Hier reist men bomen voorbij, paden en bossen. We nippen, zien huizen en poorten, Hier wandelt niemand. Hier kijkt men uit. Een slokje. Adem. We ademen niet of toch niet diep genoeg. Een slokje. We nippen. Lucht. We spreken niet, zien kilometers prikkeldraad op hekken naast sporen. Het duurt lang vinden we, de hekken, en de trein rijdt snel. Sommigen kijken al lang niet meer. Kilometers per uur duurt het, de hekken, de draad, de verbeelde veiligheid in de vorm van stekelige lussen metaal, de scherpte, het scheiden van mensen van mensen van mensen naast sporen uit ramen van treinen op wegen naar Londen

Alles trilt

We bellen elkaar bijna elke dag nu Duizenden kilometers aan stenen en handen en woorden en monden overbruggen we met vragen zoals wat je deed en hoe het gaat en met jou? Het is een lijn en ook weer niet. In een uithoek van mijn hoofd duik ik water in en dein. Het is iets klein en ook weer niet: golven klotsen, luchtbellen botsen, wier wiegt en zo ook ik. Ergens slaat een vis een vin om en keert terug. Alles stroomt, zei je ooit. Alles trilt denk ik: water, jouw stem, een vraag, mijn stilte, jouw huid. Ik beloofde je een zin; woorden om te wegen, gratis uit te delen, voluit uit te spreken: Hello I came here after all niet van mij * maar straks keer ook ik terug * wel van Diane di Prima(uit On Sitting Down to Write I Decide Instead to Go to Fred Herko’s Concert)

Geen gruwelijker woord dan livestock

‘Zonder horizon geen perspectief’, zegt mijn copilote terwijl we door het Spaanse binnenland rijden op zoek naar een tankstation. Ze wijst naar een driekoppig bergmassief dat zich voor ons uitstrekt en doorprikt daarmee een beladen stilte die de auto innam na het passeren van een vrachtwagen vol varkens. Livestock, lezen we in het voorbijrijden en ik bedenk dat er geen gruwelijker woord bestaat dan dat: livestock, een levende voorraad. In tegenstelling tot mensen kunnen varkens niet rechtstreeks opkijken. Zo zien ze wel de grond waarin ze wroeten onder zich, struiken, elkaar en de voeten van passanten voor zich - in het beste geval. In een slechter geval zien ze duisternis afgewisseld met TL-licht, metalen stangen, heel veel van elkaar van heel dichtbij. Vervolgens laarzen die hen een vrachtwagen inpoken. Geen bergen, lucht of zon, laat staan horizon of perspectief. Niets om naar op te kijken ook in die vrachtwagen die we passeren op weg naar een tankstation op weg naar een slachthuis. We rijden in stilte voorbij en kunnen niet niet kijken. Roze billen steken zij aan zij opeengepakt de tralies uit en ik weet niet wat triester is: een volle vrachtwagen op weg naar dat einde of een lege die ervan terug komt.

oke

Twee bankjes, één dijk en ik denk aan weggaan. Jij zit en je kijkt. Naar zee naar wolken naar een meeuw die net niet de oever raakt maar ook niet verdrinkt. Ik sta en ik kijk: naar jou naar de bank naar de dijk en ik kijk en ik denk: oke, daar ga ik dan. Je ziet het niet maar ik zet een dappere stap jouw kant op. Je voelt het niet maar ik adem jouw richting in. En uit. En weer in en je kijkt en nú zie je me en ik zie jou en de meeuw staat maar struikelt ook en de bank kraakt en de dijk breekt en ik denk aan weggaan je steekt je hand uit en alles golft het is eb en vloed tegelijk het is een bankje op een dijk en ik kijk en ik denk oke

in cirkels om mezelf

Zowel bij psycholoog als bij vrienden blijf ik geen uitweg vinden uit de cirkels die ik rond mezelf draai, steeds trager want ‘zo moe ben ik, ik ben toch zo moe’. ‘Een trauma misschien’ oppert een vriend en ik graaf diep voorbij queer en biculturele identiteit en afwezige moeder en knik ‘neen dat is het niet. Het is gewoon moe, zo moe dat ik ben’ en terwijl ik dit zeg weet ik niet wat wie overstemt: de moeheid de adviezen of mijn woorden mezelf.

We geloven het bijna

In het nature versus nurture debat wordt er niet gepraat over de arrogantie van de partijvoorzitter die geld schept door angstzaaien, door haat oogsten: Aangeboren arrogantie of aangeleerde agressie? Er circuleren video’s van extra extralegale voordelen en lunchdates met beruchte personen maar die zijn we alweer vergeten wanneer hij glimlachend maar scherp in de camera van de avondshow kijkt en preekt over de gevaren van een wakkere samenleving. ‘We geloven het bijna’, zeggen we na afloop en we blijven nog even wakker wanneer hij weg wordt geëscorteerd van de camera’s van de avondshow naar de camera aan de voordeur van zijn streng beveiligde villa, de deur achter zich vergrendelt, stilletjes de trap op wandelt, zich naast zijn echtgenoot in bed drapeert en met zachte stem fluistert: slaap je nog?

net geen haiku

stad vol hoofd vol park leeg ik hoor mezelf denken buiten raast het mensen

als je me zoekt

als je me zoekt: ik ben verloren tot in het puntje van mijn voet, zoek me maar niet ik ben gewonnen voor het idee dat niemand mij nog vinden moet.

vanochtend in de tram

een vrouw of man of allebei of geen van beidenvanochtend in de tram: de lippen wit uitgesmeerd de ogen rood ingevallen kijkt me aan en ik - keurig opgekleed netjes uitgeslapen -kijk aan terug dus nu kijken wij aan elkaar niet zeker of glimlachen kan maarwel even weg gekeken en nadien weer vooral die ogen gezien en dat we meer door dan in elkaar kijken misschien

De lente in drie bewegingen

III. Aan een bankje bij de speeltuin zit een manvan middelbare leeftijd dag na dag te kijken,naar de toestellen nog leeg maar zijn voeten zijn al bloot, gewoon omdat het bijna kan. De wreef door koude nog glanzend rood en een beetje pijnlijk, maar in sandalen begint de lente nabij te lijken II. In de spleet tussen twee flatgebouwen schijnt de zon eindelijk, al is het nog verlegen, nevelig en laag.Een passant wandelt langs, stopt en kijkt op. Ze inhaleert dit stukje prille lente graag,en met ogen gesloten en een teug licht als op haar gezicht gegotenslikt ze en krijgt er alzo nog een portie vitamine D bovenop. I. Op het stationsplein zet een jobstudent de eerste terrasstoelen buiten.Het is nog koud. Een kibbelend koppel wandelt langs. Een hond blaft. Niemand ziet hoe een troep felgroene parkieten plots voorbijraast, een luid krijsende streep in een grijs stadszicht; het eerste groen na een strenge winter.

Er was geen kus

Ze zeiden beiden niet dat ze er goed uitzagenof dat het fijn was elkaar terug te zienM was niet zeker van dat laatste. A wist niet zeker of M er wel goed uit zag. Dus zwegen ze en bedachten in stilte: beleefdheid is een constructie en bovendien ook relatief. Ze gingen niets meer drinken na de theatervoorstelling.Er was geen kus bij het afscheid.Ook werd er niet gepraat over een volgende keer.

Ik ben Freddy niet.

Ze pikt een een stukje sinaasappel op van haar kant van het bord. Ze doet dat met eetstokjes, die niet van bamboe maar van een transparant soort plastiek zijn gemaakt. Het lijkt op glas, maar het is geen glas en de eetstokjes kunnen zo de vaatwasser in - zonder te breken. Traag brengt ze het stukje vitamine C naar haar mond en kauwt er in stilte op. Er is niemand die merkt hoe tevreden ze nu is. Niemand, behalve ik. Mijn lief houdt veel van me. Ik weet dat, maar soms vraag ik het voor de zekerheid ook nog eens na. Mijn lief houdt vaak van me, enkel op zaterdagen niet. Dan houdt ze van Freddy. Freddy is sterk. Soms davert zijn stem over me heen. Soms geeft hij me een knuffel. Ik weet niet welke van de twee ik het lastigst vind. Ik ben Freddy niet. Ik orden mijn pillen niet per dag, mijn boeken staan niet in alfabetische volgorde. Ik luister niet aandachtig. Ik geef snel op. Zaterdagen ontregelen me, zo ook vandaag. Dus breng ik extra structuur in mijn dag. Na het ontbijt wandel ik naar de stad en dwaal er rond. Ik stap langs etalages en neem foto’s van dingen die raar zijn. Soms pas ik wat kleding die ik dan niet koop. Rond de middag kijk ik op een bankje naar de foto’s die ik eerder die dag maakte. Soms glimlach ik. Nadien ga ik naar een leesgroep. Soms zeg ik er iets, maar vaak niet. Al die ogen en al die monden - ze kijken en praten, maar zeggen me niets. Ik ben Freddy niet. Ik daver niet, ik haper. Ik stotter en stamel en struikel over woorden heen. Ik klauter en klim onder zinnen door. Op zaterdagen houdt mijn lief van Freddy, maar alle andere dagen houdt ze van mij. En als ik twijfel, vraag ik het voor de zekerheid nog eens na. Later die dag, in een supermarkt: een pakje witloof valt vanzelf uit het rek. Een baby huilt in het gangpad. Een kreeft zit met ingebonden scharen in een aquarium. Hij reageert niet op mijn tikjes op het glas en staart wezenloos voor zich uit. Ik koop een pak wit sandwichbrood omdat het op een enorm stuk ingepakt marsepein lijkt en stap de winkel uit, de avond in. Ook deze zaterdag gaat voorbij.

wat en hoe broos

Ik wurm mezelf mijn trui uit, het gesprek weer in maar jij jij was daar niet en je oren niet en je ogen niet. Ik merkte dat je niet meer keek naar mij of luisterde naar wat ik zei maar je staarde naar een stuk ontbloot lijf van mij. Je stokte en zo ook ik, en alles rond ons heen stokte even mee. Er was iets in je ogen geslopen, een waas, een stuk van mij lag daar plots open. Ik kroop mee in je ogen en schudde ja en knikte neen. Nu zitten we hier nog steeds en ik bloos mezelf haast mijn trui weer in het stokken, het staren … wat en hoe broos is deze huid, wij, de tijd je hand zoekt me overheen het tafelblad en je zegt: dat, dat was genegenheid

Soms fietsen we samen

I. De tent is hermetisch dichtgeritst. Ik reken uit hoeveel vierkante meter we hier delen: vier. En voor hoe lang: ongeveer zeven uur. Wanneer start een ochtend als er geen wekker is? ‘Dat zien we morgen wel’, zei je. ‘Slaap wel’ zeg je. Het is donker en ik hoor je ademhaling: twee tellen in, drie tellen uit. Mijn ogen wennen aan de duisternis en ik zie je liggen, met je rug naar me toe gedraaid. Het is niet erg, dat van je rug. We houden beiden niet van lucht recycleren, van uitademen in elkaars inademen. Je bent reeds wakker en zit met natte haren op een boomstronk voor de tent. Je handdoek, netjes uitgespreid over een struik, droogt in de eerste zonnestralen. Ik duw mijn blote voeten de tent uit, trek mezelf op mijn hurken en strek mijn benen. Ik kijk naar de lucht, naar het natte gras, naar jou. Je kamt je haren, draait je naar me toe en glimlacht. ‘Ik ben blij dat we dit nog steeds doen. Dat het iets jaarlijks is. Hoe sliep je?’. Ik glimlach terug en zeg: ‘wel oké’. Anderhalf uur later zitten we op de fiets en praten we voluit. Over jouw ouders, over mijn ouders, over de vorige keren dat we hier of elders fietsten. Over ruimtes delen. Over routes plannen. We fietsen langs maïsvelden, weilanden en melkveebedrijven. Jij moet naar het toilet. We houden halt aan een goed gelegen struik en ik houd de wacht. Er is nog maar een beetje toiletpapier over. ‘Ik ben ook blij dat we dit nog steeds doen,’ zeg ik terwijl ik strak voor me uit kijk. Het is niet evident. We zijn in de dertig en fietsen via een omweg beiden wat belangrijke levensbeslissingen tegemoet. Provinciebelastingen, functioneringsgesprekken, renovatiepremies, eicelpuncties … De weg naar volwassenheid is hobbelig en soms fiets jij sneller, soms ik. Soms fietsen we samen maar is er tegenwind. Soms raakt iemand achterop en verliezen we elkaar uit het oog. Het hoeft niet altijd gesmeerd te lopen. II. Het is nog donker wanneer mijn wekker afgaat. Ik draai me op mijn rug, adem diep in (twee tellen) en uit (drie tellen) en stap uit bed. Ik denk terug aan die laatste keer samen. Terwijl ik koffie zet reken ik uit hoeveel jaren er intussen gepasseerd zijn: drie. En hoeveel keer we elkaar sindsdien zagen: nul. Ik zit met natte haren op de trap en trek mijn schoenen aan. Doorheen het raam vallen de eerste zonnestralen binnen. Ik duw mijn fiets de deur uit en strek mijn rug. Ik kijk naar de lucht, het warme asfalt, naar mijn handen op het stuur. Misschien ben je op iets vastgereden, denk ik, terwijl ik mijn fiets opstap. Zoals ook ik dat soms doe. Maar wat als we het toch nog eens proberen, die hermetische tent en dat voluit praten? De zon komt op, ik schakel een versnelling hoger en ik fiets de straat uit.

ik mijn hart (haiku)

schootkat op mijn rug /strekt haar poten - ik mijn hart /wie spint nu het luidst?

ze pulkt een pluisje

“Geen idee wanneer, geen idee waarom … maar ik ben hier eerder geweest”, mompelt hij. Hij trekt zijn schouders op, kijkt naar zijn voeten maar ziet ze niet. Bruine schoenen op een bruin trottoir, een ongeplande glitch in zijn systeem. Hij wou dat hij het helemaal kon, verdwijnen in dit decor; van kop tot teen oplossen in de achtergrond. Maar de bakstenen achter hem zijn twee tinten donkerder dan zijn huid, zijn haar een tint lichter dan de lucht, alles feller in kleur en aanwezigheid dan hij wilt zijn. “Hoe bedoel je?”. Ze pulkt een pluisje van zijn pull. “Waarom zou jij hier ooit eerder geweest zijn?” Ze tikt het stukje stof weg, schuift een pluk haar achter haar oor en laat haar hand rusten in zijn nek. “Jij, hier, eerder. Waarom?”. Het is herfst en het schemert, al is het nog niet echt donker. In de lucht boven hen zwermt een groep kauwen uit; soms vliegen ze samen, soms apart. Hij kijkt haar aan en knikt.