Hallo,
Het begon hier, dus eindig ik hier ook. De Warmste Week is voorbij en 'Het Kleurloze Kasteel' vervulde zijn taak in alle bescheidenheid. Boeken leveren een minimale winst op voor 'de schrijver' en boeken die niet eens officieel een boek zijn (POD-gevalletjes zoals die van mij) nog veel minder.
Maar het is geschreven geweest en we oogsten twee complimeten. De opluchting die op dat moment door mijn lijf trok, uitte zich in ogen vol tranen want ik was heel erg nerveus geworden over mijn eigen kunnen. Ik verwachtte geen staande ovatie of een schouderklopje maar maanden moeten wachten tot iemand zegt: 'ja, het is leesbaar', dat was nagelbijten. Misschien had ik me compleet belachelijk gemaakt zonder dat ik het wist... O, de horror!
Oef.
Adem uit.
We braken geen potten, cupcakes en toertjes lopen, leveren meer op. Ik haalde mijn eigen bescheiden doel niet eens, wat ok is, denk ik. Boeken aan de man brengen is gewoon een verloren zaak, het interesseert niemand en zonder hulp lukt niet, dus ieder verkocht boek was een overwinning op zich.
De laatste geef ik straks weg.
@dedonderklif op instragram sloot plechtig de deuren. De kans dat ik er een aankondiging mag plaatsen voor één of andere prijs is onbestaande, de kans dat ik het nogmaals doe, is even klein. Schrijven is leuk, herschrijven is nog leuker maar dat bedelen en smeken om aandacht, dat is zo vermoeiend...
Intussen staat 'Het kleurloze Kasteel' ingetraal op Wattpad. Omdat ik er oprecht hard aan werkte, omdat ik weet dat het niet voldoet aan de eisen van een uitgeverij maar wel aan de eisen van iemand 'die gewoon wil lezen' en eerlijk... omdat ik het niet over mijn hart kreeg om het te wissen.
Ik heb een lichte afkeer aan helfhaftig gedoe, aan jonge mensen in boeken die vergeten dat ze slechts 20 jaar oud zijn en geen last hebben van een ochtendhumeur. Aan helden die halverwege hun verhaal hun magische krachten ontdekken, te danken aan een overleden ouder (waarom zijn al die helden altijd wees en stierven hun ouders onder tragische omstandigheden), alsof een rotte kindertijd zorgt voor dapperheid, moed en het hart op de juiste plek?
Ik heb een barman met rugklachten en een boer... Misschien moet ik betere hoofdpersonages verzinnen om mijn geloofwaardigheid een zetje te geven.
Dit is mijn laatste passage hier, toch als 'schrijver', ik blijf gewoon lekker hangen als lezer. Ik ram liever 5000 woorden op mijn toetsenbord om er vervolgens 3000 van te wissen en opnieuw te beginnen... En hier op AZERTY staan zo weinig verhalen, dat ik het gevoel kreeg dat ik de rust verstoorde met mijn fantasievol gedoe.
Veel schrijfplezier in 2025!
Kat.