Kat.

Gebruikersnaam Kat.

Kinder- en jeugdliteratuur Fantasy

Over Kat.

Hoi,

We zijn een duo: Alice en ik werken in onze vrije tijd aan verhalen. Omdat we het gewoon graag doen.
Alice tekent, zij verzorgt de illustratie en tovert daarmee mijn fantasiewereld om in beeld.

Ik hou van schrijven, niks meer en niks minder.

Vorig jaar deden we eens zot: een verhaal werd een boek (Oudpark getiteld), het was een leuk projectje en het netjes in een omslagje zien, was best speciaal.
We zijn, zo blijkt, allebei net niet vol genoeg van ons eigen kunnen om er mee te koop te lopen of het aan anderen aan te smeren.

Maar daarom doen we het niet minder graag.
Twee Elions, dat was de afspraak.
En na Oudpark volgt dus 'Het kleurloze Kasteel' en dit forum is onze plaats van afspraak.

Wie wil volgen: ik hoop dat u het een beetje leuk vindt. Ik zie hier weinig doorlopende teksten dus ik voel me een beetje onwennig tussen al die mooie poëzie en diepzinnige gedachten.

Het Kleurloze Kasteel is veel maar helemaal niet diepzinnig...

Met vriendelijke groeten,
Kat.

Teksten

Het Kleurloze Kasteel: EXIT

Hallo,  Het begon hier, dus eindig ik hier ook. De Warmste Week is voorbij en 'Het Kleurloze Kasteel' vervulde zijn taak in alle bescheidenheid. Boeken leveren een minimale winst op voor 'de schrijver' en boeken die niet eens officieel een boek zijn (POD-gevalletjes zoals die van mij) nog veel minder. Maar het is geschreven geweest en we oogsten twee complimeten. De opluchting die op dat moment door mijn lijf trok, uitte zich in ogen vol tranen want ik was heel erg nerveus geworden over mijn eigen kunnen. Ik verwachtte geen staande ovatie of een schouderklopje maar maanden moeten wachten tot iemand zegt: 'ja, het is leesbaar', dat was nagelbijten. Misschien had ik me compleet belachelijk gemaakt zonder dat ik het wist... O, de horror! Oef. Adem uit.  We braken geen potten, cupcakes en toertjes lopen, leveren meer op. Ik haalde mijn eigen bescheiden doel niet eens, wat ok is, denk ik. Boeken aan de man brengen is gewoon een verloren zaak, het interesseert niemand en zonder hulp lukt niet, dus ieder verkocht boek was een overwinning op zich.  De laatste geef ik straks weg. @dedonderklif op instragram sloot plechtig de deuren. De kans dat ik er een aankondiging mag plaatsen voor één of andere prijs is onbestaande, de kans dat ik het nogmaals doe, is even klein. Schrijven is leuk, herschrijven is nog leuker maar dat bedelen en smeken om aandacht, dat is zo vermoeiend... Intussen staat 'Het kleurloze Kasteel' ingetraal op Wattpad. Omdat ik er oprecht hard aan werkte, omdat ik weet dat het niet voldoet aan de eisen van een uitgeverij maar wel aan de eisen van iemand 'die gewoon wil lezen' en eerlijk... omdat ik het niet over mijn hart kreeg om het te wissen.  Ik heb een lichte afkeer aan helfhaftig gedoe, aan jonge mensen in boeken die vergeten dat ze slechts 20 jaar oud zijn en geen last hebben van een ochtendhumeur. Aan helden die halverwege hun verhaal hun magische krachten ontdekken, te danken aan een overleden ouder (waarom zijn al die helden altijd wees en stierven hun ouders onder tragische omstandigheden), alsof een rotte kindertijd zorgt voor dapperheid, moed en het hart op de juiste plek? Ik heb een barman met rugklachten en een boer... Misschien moet ik betere hoofdpersonages verzinnen om mijn geloofwaardigheid een zetje te geven.  Dit is mijn laatste passage hier, toch als 'schrijver', ik blijf gewoon lekker hangen als lezer. Ik ram liever 5000 woorden op mijn toetsenbord om er vervolgens 3000 van te wissen en opnieuw te beginnen... En hier op AZERTY staan zo weinig verhalen, dat ik het gevoel kreeg  dat ik de rust verstoorde met mijn fantasievol gedoe.  Veel schrijfplezier in 2025! Kat.

Kat.
16 0

Amateurschrijvers die gelezen willen worden, dat is toch pure ijdelheid, nietwaar?

Dialoog van de dag, herhaling van gisteren. Ik: 'Hallo, mag ik iets vragen? Zij: 'Natuurlijk.' Ik: 'Mijn naam is Kat en samen met een vriendin heb ik een projectje lopen. Mogen we een postertje ophangen?' Stilte. Ik tover een oudroze gekleurde map uit mijn tas en probeer zelfzeker maar niet arrogant uit mijn ogen te kijken. Heb nieuwe oorringen in, misschien helpt dat.  Ik: ´Het is A4 formaat, het is in verband met een verhaal en... ' Zij: 'Nee, dat kunnen we hier niet doen, tenzij het over de streek gaat.' Ik, verbaasd omdat ze niet eens kijkt naar het postertje en het zomaar afschrijft: 'De streek?' Zij: 'We leggen hier alleen boeken over de streek, al de rest verkoopt niet.'  Ik: 'O, nee, u hoeft geen boeken te verkopen hoor. We vroegen ons af of we gewoon het postertje hier kunnen hangen, omdat ze het ook bij u kunnen bestellen. Niks meer, ik snap ook wel dat u veel zulke vragen krijgt. Het is gewoon een postertje zodat mensen van het bestaan weten. Ik kom het zelf weer weghalen.' Ik heb mijn lijn geoefend, vlotjes en vriendelijk. Dit is poging 4, ik leer bij. Maar nog voor ik aan het slotstuk kan beginnen, weet ik al dat het een verloren zaak is. Ik heb een voorbeeldboek bij, ze bladert er in hoogtempo door. Ik tel de seconden. Eén. Einde bereikt. Zij: 'Nee, dat doen we hier niet. Dat zal hier niet verkopen.' Ik zeg maar niks over de stapels mooi glinsterden Young Adult boeken vol magische wezens en wonderlijke werelden daar achter mij. Ik : ´Juist... euhm, bedankt voor uw tijd.' Zij: 'Ik hang het misschien op, laat maar liggen.' Ze trekt een lade open, schuift A4'tje erin en duwt lade opnieuw dicht voordat ik kan zeggen: 'Ik neem het dan wel terug mee want ik heb er niet zo heel erg veel.' Zij, met een vriendelijke glimlach: ´Nog een prettige dag verder en succes hé.' Ik druip in stilte af, vraag me af waar ik zat met mijn gedachten en vervloek diegene die de uitspraak 'Waar een wil is, is een weg' uitvond. Die probeerde nog nooit een postertje voor een project aan de man te brengen, dat is zeker.  Ijdelheid, dat is het. Ik wilde het verhaal schrijven en ik heb het geschreven. Zou moeten volstaan, denk ik, bij het verlaten van de winkel. Gelezen willen worden is pure ijdelheid. Een posterje. A4 formaat. Voor een boek. Op een plek vol boeken. Ik ben van de streek, denk ik dan maar dat telt waarschijnlijk niet...  Morgen opnieuw. Of niet, limiet van afwijzingen is bereikt. Dit gaat niet eens over een boek maar over een A4'tje. Tja. Muffins bakken voor de Warmste Week was makkelijker geweest... maar dan had ik natuurlijk de afwas :)  

Kat.
43 4

... het is later.

Gegroet Lezers en Schrijvers van Azertyfactor,   Enkele maanden terug dropte ik hier het eerste hoofdstuk van een verhaal. Het groeide.  En vorige week zaterdag drukte ik, in het gezelschap van mijn katten en hond, die opdraafden als getuigen, op de knop ´publiceren´. Oké, het is een POD verhaal geworden en ik ken intussen de meningen over zulke boeken. Ze zijn niet echt genoeg. Maar... ik stak er evenveel werk, tijd en inspanning in alsof er zeven erkende uitgeverijen om het manuscript stonden te smeken en ik hoop dat iedere echte schrijver evenveel plezier beleeft aan zijn of haar verhalen. Wij maken geen kans, uiteraard, hoeft ook niet. Het kleurloze kasteel, over Elion de dief, is ons project voor de warmste week (onze opbrengst is bescheiden maar nu is het echt een boek met een missie❤) en we houden onze ogen op 100 boeken.  Want ja... we leverden een zalig, magisch, ietswat atypisch en spannend jeugdboek af. Een boek dat iedereen wil, alleen weet de mensheid dat zelf nog niet 😉. Uiteraard komen ze tot inzicht en redt Elion niet alleen de wereld van ziekte en armoede, hij doet het zo goed dat we ook Moeder Natuur helpen en nog euro'kes over hebben om zelfs de baan rond de aarde op te ruimen. Oh, het leven is aan de dromers... O, ja, u staat in het dankwoordje omdat ik hier mijn ding mocht doen.   Met vriendelijke groeten, Wij.    

Kat.
26 2

Tot later...

Zondag = schrijfdag. Gisteren is de eindsprint ingezet van ons projectje 'Het Kleurloze Kasteel´. Wel, het wordt waarschijnlijk eerder een grachtentocht dan een keurige sprint maar de eindmeet is in zicht. Alice, mijn schitterende sidekick in dit project, kiest momenteel de momentjes die ze wil vastleggen in beeld en ik weet nu al dat ze me van mijn sokken zal blazen. Mijn eindbeeld ligt ook vast: Dot, in al zijn glorie, beukt de poort in. Stel je dat even voor? Het zal een machtig zicht zijn, daar in mijn hoofd. Maar dit betekent ook het einde van onze aanwezigheid hier: ik kan hier natuurlijk geen verhaal van 150 pagina´s lang droppen, dat voelt als een kaping van het forum. Ik heb geen idee wat er met het verhaal zal gebeuren. 2023 was het jaar van ´Oudpark´. We verkochten/ verkopen dat voor de Warmste Week... misschien redden we in 2024 de wereld met Azamerik De Boze. Of het blijft voor eeuwig verstoffen op mijn usb. Alles is mogelijk. Bedankt aan al wie even de tijd nam om een stukje mee te lezen. Bedankt dat we ´tip van de week´ mochten zijn. Nog heel veel schrijfplezier gewenst!   Groetjes, Alice en Kat.

Kat.
31 2
Tip

1. Het Kleurloze Kasteel (voor, door en met Alice, met inzicht op fruit en legendes is dit dus poging twee)

Inleiding: Tienerzorgen Hoe groot is de kans dat ik zal sterven voor de komende oogst, vroeg Elion zich af terwijl hij geluidloos een loodzware doorweekte bundel stro optilde en tegelijk de dagen telde die hem nog restten voordat hij, met een zeis over de schouder, op een modderig veld werd verwacht. Vier dagen, het was een eenvoudige rekensom. De kans op een ingrijpende gebeurtenis, de eerstkomende vier dagen was klein. Na deze nacht stond er niks meer op zijn planning behalve richting 'boerenbuiten' reizen. Hij zag er tegenop en vervloekte het moment waarop hij had toegestemd met het stomme plan om zijn broer te helpen met het binnenhalen van de laatste oogst. Elion legde inmiddels de tweede losse bundel stro behoedzaam op de eerste. 'Ooemf.' Zijn voet schoof weg op het spekgladde dak en het koude zweet brak hem uit. Hij zette het beeld van zijn nabije toekomst aan de kant, hier en nu vroegen om al zijn aandacht. Na drie bundels was het gat groot genoeg. Hij klopte tevreden op zijn strakke buik: de enige reden waarom hij niet dik wilde worden, was dit. Hoe dikker de dief, hoe groter het gat, hoe meer er gewerkt moest worden, zo had Alex hem van jongs af geleerd. Elion controleerde zijn stapeltje bundels, bij zijn vertrek kon hij de ingang gewoon weer afdekken. 'Netjes.' Hij was tevreden: ondanks het pokkenweer liep alles bijzonder vlot. Hij manoeuvreerde zich zodanig dat hij plat op zijn buik lag om door het vrijgekomen gat naar beneden te kijken. De lucht die opsteeg was wak, met geur van talloze schimmels. Elion trok zijn sjaal voor zijn gezicht. Hij snoerde zijn rugzak stevig aan en liet zich behoedzaam door het vrijgemaakte gat in het dak zakken. Hij bengelde secondelang in de leegte, voordat zijn voeten houvast vonden op een dikke, houten balk. Elion ademde uit. En liet zijn handen voorzichtig los. De balk kreunde ontevreden maar maakte niet onmiddellijk aanstalten doormidden te breken. Hij zette zijn muts af en woelde door zijn natte haar tot het alle kanten opstond. Hij had vrije oren nodig, ook deze wijze les had hij meegekregen op zijn eerste inbraak ooit in het kasteel. Ogen waren hier niks waard. Hij hurkte neer en wachtte geduldig tot het kraken wegtrok: de balk legde zich, met een beetje tegenzin, neer bij Elions gewicht.  Twee minuten waren voorbij, de volgende twee spendeerde hij met rondkijken in de duisternis. Alert voor de kleinste verandering sinds zijn vorige bezoekje hier. Dit was zijn laatste keer in naam van de Liga. Falen was geen optie. Rondom hem voelde alles aan zoals altijd: leeg, doods, stoffig met ergens een kleine stip van Energie, waar hij de de bron niet van wilde kennen. Hij kwam overeind, balanceerde over de balk tot aan een massieve steunpilaar en bevroor: een ijskoude huivering kroop langs zijn rug, alsof iemand in zijn nek had geblazen. 'Getver,' fluisterde hij. 'Niet het moment om jezelf bang te maken. Je verliest tijd, stomkop.' Zeven minuten waren er intussen voorbij. Het was een verhaaltje. Zo'n soort verhaal dat iedereen wist, ondanks het feit dat de getuigen ervan het niet konden navertellen. Elion had nooit gesnapt hoe dat in zijn werk ging maar hij was niet van plan om de betrouwbaarheid ervan te testen. Inbreken in het Kleurloze Kasteel werd aangeraden tussen half drie en drie uur in de nacht, om confrontaties met eventuele spoken, geesten en andere onsympathieke, op bloed beluste aanwezigheden te vermijden. Hij zette zijn innerlijke klok op 23 minuten... (Wordt vervolgd)

Kat.
222 3

Publicaties

´Het kleurloze kasteel´, ons project voor de warmste week 2024.

Oudpark, project van vorig jaar.

Beide zijn POD boeken en ik ben intussen vertrouwd met de meningen over POD boeken 🤫. Niet echt, onwaardig, niet goed genoeg...

Maar Elion 1 en 2 hebben ook niet de bedoeling een boek te zijn, het is een project 📖

 

 

@dedonderklif op instagram

Prijzen

Niets, we wachten op een Oscar, na de verfiming van Oudpark uiteraard, hahaha

Varia

Leesplezier en schrijfplezier worden onderschat, soms mag iets gewoon leuk zijn, zonder dat het een maatschappelijk pijnpunt aankaart of een standpunt inneemt over welk heikel onderwerp dan ook.

Soms is een avontuur meer dan genoeg.

Oudpark is een avontuur.

Het Kleurloze kasteel ook.

Just for fun.