ze nestelt zich
in de hoek van de kamer
de versleten zetel
herkent de geur van haar gedachten
het licht tuurt naar haar gelaat
onthult de contouren van de tijd
verloren parels in haar glas
en een handvol stilte
alsof ze gisteren was
het zijden kleedje dat ze draagt
verdraagt niks anders
dan de beroering van haar huid
haar knopjes
met tepeltjes als speldenkopjes
rijzen vastberaden
traag
gestaag
priemen door 't stof tot nadenken
ze siddert
ze beeft
trilt en doorleeft
dit moment voor jou
dit moment door jou
ze absorbeert
jouw onaanraakbaar
jouw ongenaakbaar
je werd in alles
haar onverklaarbaar
in dieperliggende dimensies
een stukje van haar
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
16 mei 2021
· 0 keer gelezen
· 1 keer geliket