Dit gedicht is ontstaan naar aanleiding van een persoonlijke foto die vier kinderen toont, spelend in de schaduw van een tuin.
Het gedicht nodigt uit tot reflectie over de kracht van kinderlijke vreugde en de onbezorgdheid die verloren gaat naarmate we ouder worden. Het herinnert ons eraan hoe mooi en waardevol de eenvoudige momenten van het leven kunnen zijn.
--------------------------------
In de Schaduw van de Tuin
In de schaduw van de tuin, waar gras zo zacht en groen,
Spelen vier kinderen, hun ogen groot van vreugde, als de maan.
De wereld lijkt hier klein, hun dromen eenvoudig en puur,
Ze rennen, ze springen, niets anders dan hun eigen baan.
Een doek wordt geheven, wat schuilt daaronder, onbekend,
Hun handen zoeken, ontdekken, wat hen doet lachen en delen,
In de stilte van hun spel, is er niets dat hen doet hinderen,
Geen zorgen, geen vragen, alleen maar wat hen kan verhelen.
Tussen de bomen, de tijd sluipt zacht en stil,
Hun blikken gefocust, hun harten groot van nieuwsgierigheid.
Ze spelen, ze lachen, zonder ooit te vragen,
Wat de wereld buiten hen ook zal brengen in de tijd.
De zon verwarmt hun huid, het gras ruikt fris en puur,
Vier kleine kinderen, onwetend van alles wat nog komt.
In dit stukje aarde, waar alles simpel en zeker is,
Is hun liefde voor het spel, wat hen voor altijd omarmt.