Vorige week overleed mijn tante Annie op 81-jarige leeftijd in een verkeersongeluk. Op het zebrapad werd ze onderschept door een onoplettende chauffeur. Alle hulp kwam te laat. Tante Annie was niet meer en de hele familie zat in zak en as. Ik nog niet in het minst, ook al was ze slechts een verre tante en hadden we mekaar hooguit twee of drie keer gezien op een familiebijeenkomst. Toch voelde ik me zo schuldig als wat, terugdenkend aan het vreemde voorval enkele maanden voordien, op de begrafenis van een al even verre nicht…
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik destijds heel verward was. Problemen op het werk, verwikkeld in een vechtscheiding: het was mij allemaal wat te veel geworden. Ik wil me echter allerminst achter excuses verbergen: ik had moeten weten dat mijn nicht niet in het huwelijksbootje zou stappen.
Er echter rotsvast van overtuigd uitgenodigd te zijn op een huwelijk, stapte ik die dag in mijn wagen en begaf me naar het adres dat mijn oude moeder me doorgegeven had. Ik was al vrij laat vertrokken en merkte tot overmaat van ramp dat de ring potdicht zat. Vloeken, claxonneren, in mijn stuur bijten: niets hielp. Resultaat: ik kwam ruim anderhalf uur te laat aan op de plaats van afspraak, met, op de koop toe, lege handen. Daarom besloot ik nog snel een winkel binnen te gaan om een boeketje te kopen. Gelukkig trof ik, op wandelafstand van het gebeuren, een etalage aan waarin verschillende bloemstukjes tentoongespreid waren.
“Goeiemiddag,” verwelkomde de winkelierster mij met zachte stem. Ik beantwoordde haar met een vriendelijk knikje.
“Ik had graag een van de bloemstukjes uit uw etalage gekocht.”
De vrouw keek mij enigszins verrast aan en trok haar zwarte jurkje wat strakker rond haar lichaam. “Geen probleem, meneer. Had u er al eentje gezien dat u aansprak?”
“Welja, datgene daar, in de linkerhoek, met die kleine witte bloemetjes, lijkt mij uiterst geschikt voor de gelegenheid.”
“Wit is altijd schoon, inderdaad, meneer,” sprak de vrouw al precies wat opgeluchter.
“Leo Pleysier,” sprak ik knipogend, als blijk van herkenning.
“Uw vader?”
“Ha, neen, hoor, allerminst. De mijne heet Patrick en interesseert zich vrijwel uitsluitend voor zijn duiven. Ocharme, mijn moeder.”
Aarzelend bekeek de winkeljuffrouw mij. Ze besloot het gesprek te laten voor wat het was en ging mij voor naar de toonbank, waar ze het potje bloemen zo subtiel mogelijk neerzette.
“Als u dat wenst, kunnen we de bloemen leveren op de dag zelf. Het zou voor u vast al een zorg minder zijn, onder de gegeven omstandigheden.”
“Wat attent van u,” lachte ik haar vriendelijk toe, “maar ik neem het bloemstukje zelf wel mee. Ik kan het niet maken om met lege handen te verschijnen bij zo'n memorabele gebeurtenis.”
Er viel even een doodse stilte.
“Hebt u misschien een bijpassend kaartje?,” vroeg ik haar.
“Een kaartje? Bedoelt u een lint of zo? Een lintje, met daarop een boodschap?”
“Ha, lijkt mij ook wel een goed idee! Bedankt voor de tip! Hebt u er misschien eentje in een fleurig kleurtje?”
De vrouw leek het noorden volledig kwijt. “Doorgaans kiest men voor iets soberder, als wit of eventueel paars, meneer.”
“Hmm, paars spreekt mij niet meteen aan. Doe maar een wit lint dan, met daarop in sierlijke letters ‘Gelukwensen’”.
Met trillende vingers bracht de winkeljuf het lint in orde, waarna ze het op het boeketje bevestigde. In tegenstelling tot wat haar serene zelf deed vermoeden, leek ze er zich nu zo snel mogelijk vanaf te willen maken. Terwijl ik haar gadesloeg, vond ik het spijtig dat ze geen plastic folie gebruikte om de bloemen een nog wat feestelijker aanschijn te geven, maar ik besloot te zwijgen. Ik was al rijkelijk laat en wou mij bij de rest van de familie gaan voegen.
Toen ik mijn aankoop bekeek – jammer genoeg was het een vrij sober lint, nergens een sierlijke krul of iets dergelijks te bespeuren – betaalde ik de vrouw en liet haar knipogend het wisselgeld. Bij het verlaten van de winkel zag ik in de reflectie van de glazen deur hoe ze mij verbijsterd nakeek. Veel tijd om er bij stil te staan, had ik echter niet en ik begaf me met stevige tred naar de familie, die ik in de verte zag staan, verzameld bij een grote muur.
Ik kuste mijn ouders gedag en plaatste het boeketje voor me op de grond. De stilte die er heerste, kon ik slechts moeilijk met de festiviteiten paren en ik besloot het ijs te breken door over het weer te beginnen tegen twee neven met wie ik een nauw contact onderhield.
Ze leken opgelucht dat iemand er de sfeer in probeerde te brengen en begonnen wat over koetjes en kalfjes te babbelen. Ook door de rest van de groep voelde ik precies een zucht van verlichting gaan, waarop iedereen zachtjes met elkaar begon te praten. Een enkeling durfde zelfs een schuchter lachje te plegen.
“Waar gaat de feestmaaltijd straks door?,” vroeg ik een oom, terwijl ik hem zachtjes met mijn elleboog porde. De man keek mij verrast aan en wist te zeggen dat er straks een broodmaaltijd voorzien was voor wie daar zin in had.
“Haha, besparen op het eten om dan straks een verre reis te kunnen maken!,” lachte ik.
“Een laatste verre reis, zo kan je het wel stellen,” schamperde mijn oom, terwijl hij zijn gezicht in een glimlach probeerde te murwen.
Hoewel de sfeer al wat losser geworden was, besloot ik dat het allemaal nog net ietsje uitgelatener kon; een mens trouwt doorgaans immers maar één keer. En nog voordat ik mijn nicht en haar kersverse echtgenoot zelfs al maar had gezien, nam ik mijn boeketje in de hand en riep voor de hele menigte uit: “Wie wordt de volgende?”
Als ik mij niet met mijn rug naar de familie had gedraaid, had ik de verbaasde en geshockeerde blikken vast en zeker gezien, maar nog voor ik er erg in had, gooide ik de bloemen met een fraaie boog achter mij. Iedereen stond aan de grond genageld. Gelukkig belandde het bloemstukje pardoes in de armen van tante Annie die echter spontaan in stille tranen uitbarstte…
Toeval bestaat niet, zeggen ze, en ik had hen doodgraag geloofd. Maar sinds de beschamende gebeurtenissen die dag en het tragische ongeluk van vorige week, ben ik daar niet zo zeker meer van. Ik kan slechts mijn diepste excuses aanbieden aan de familie en, in het bijzonder, aan nonkel Henri, die voortaan alleen met de kaarten moet spelen.
De begrafenis gaat overmorgen in heel intieme kring door, wist mijn moeder mij te melden en dat is misschien maar beter zo.