Ik ontmoette Ina op het werk.
Ik stond mijn les te kopiëren bij de administratie toen er werd getoeterd.
De secretaresse zei: Dat is Ina.
Ik keek nieuwsgierig naar buiten en zag een rode auto op de parkeerplaats van het instituut.
Achter het stuur zat een jonge vrouw. Ze keek opgejaagd naar de monumentale deur van het pand. Waarom stapt ze niet uit, dacht ik bij mezelf.
De jonge vrouw toeterde een tweede keer. Toen er nog niemand kwam, toeterde ze een derde keer. Een vierde keer. Het getoeter klonk steeds indringender.
‘Kan ze niet even wachten!’ zei de secretaresse geïrriteerd. Zonder op te kijken van haar computer, typte ze verder.
‘Waarom stapt ze niet uit,’ vroeg ik. De secretaresse was een kleine blonde vrouw van middelbare leeftijd met enorme handen waar ik bang voor was.
‘Ik moet haar rolstoel uit de auto halen,’ zuchtte ze.
Nu zag ik het bord: parking voor rolstoelgebruiker. Dat was me nooit eerder opgevallen.
‘Ik doe het wel even,’ zei ik.
‘Zou je dat voor me willen doen?’
Ik knikte. ‘Geen probleem. Het papierwerk kan wachten.’
‘Wat fijn van je. Ik vind het echt vervelend dat ze niet even kan wachten. Ik ben zo klaar.’ Het getoeter hield aan. Ze keek zenuwachtig naar me.
Ik snelde naar de deur.
Toen Ina me zag buitenkomen en naar haar zwaaien, opende ze de deur.
‘Ik kom je helpen met de rolstoel,’ zei ik.
‘Ok. De achterdeur is open. Je kan de rolstoel er zo uit halen.’
Ina draaide zich een halfslag om en gooide haar benen, als twee honkbalknuppels voor een belangrijke wedstrijd, naar buiten.
‘De stoel uit de auto schuiven en op straat openklappen,’ zei ze vlak.
Ik deed wat ze zei. Onhandig trok ik de rolstoel uit de auto. Hij viel met een smak op de grond.
‘Pas op,’ zei ze.
‘Sorry. Het is de eerste keer.’
‘Dat is geen reden om mijn rolstoel kapot te maken.’
Ik klapte de rolstoel open.
‘Naar me toe rollen,’ zei ze ongeduldig.
Er kwam geen beweging in de rolstoel.
‘Van de rem halen!” Ze rolde met haar ogen.
Ik rolde de rolstoel naar haar toe.
Ze maakte een klein sprongetje en plofte neer op de rolstoel.
Met veel moeite kreeg ik haar naar binnen.
‘Sluit je de auto voor me af?’ Ze gaf me de sleutels alsof ik een portier was van een duur hotel.
Toen wist ik het nog niet. Maar deze ontmoeting zou mijn leven veranderen.