Het drietal schreed stilzwijgend over de weidse vlakten, toen één van hen het woord nam.
“Ik weet het de laatste tijd niet meer, gasten. Ik voel me er gewoon niet meer zo goed bij. Ik denk dat ik er maar eens mee kap.”
“Maar kerel, wij zijn de Drie Musketiers. Da’s niet gewoon iets waar je eventjes loopbaanonderbreking van neemt. Zonder jou zijn we precies gewoon twee jeanetten in gekke pakjes op paarden.”
“Sorry boys, mijn besluit staat vast. Het is tijd voor mij om er punt achter te zetten.” De derde musketier maakte rechtsomkeer, en het overgebleven tweetal schreed verder met de horizon als hun enige bondgenoot.
“Dat valt nu wel dik tegen,” zei de ene.
“Het zal nog niet zijn,” zei de andere.
“Dit is gewoon echt niet meer hetzelfde,” zei de ene.
“Jij gaat toch ook niet beginnen hé,” zei de andere.
“Sorry kerel, maar ik hou het ook voor bekeken. Zonder derde man voel ik me gewoon precies een jeanet in een gek pakje op een paard. En dat is niet waarom ik eerste instantie musketier ben geworden. Elitetroepen, allemaal goed en wel, maar zie ons hier zitten.” Hij gaf zijn paard de sporen, en galoppeerde naar huis.
De derde musketier plengde een traan, en schreed in eenzaamheid verder. Er was vanavond nog een verkleedfeestje met karaoke in de herenclub, en een paar jeanetten in gekke pakjes zouden zijn avond niet gaan verpesten. Wel integendeel.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.