De kantine van de academie liep leeg. Isabel zat er nog, haar gedachten ordenend over haar ontmoeting met Hans.
Van de zenuwen had ze bijna niets door haar keel gekregen, hoewel ze dapper probeerde, met kleine hapjes. Zou hij het gemerkt hebben? Hij had haar vaak aangestaard. Hoe kon ze vermoeden dat zíj de populairste student van de academie zomaar kon strikken? Nooit eerder had ze zich zoals nu gevoeld.
Even was ze weer veertien, de donkerste periode in haar nog jonge leven, waarin ze elke hap afmat met een precisie die een meetlat nog jaloers zou maken.
Ze had diezelfde behoefte naar controle hier weer gevoeld. Twee schijfjes tomaat in gelijke delen gesneden was voldoende om te kauwen en door te slikken. Secuur sneed ze drie, quasi gelijke, blokjes van de kippenbil af om bij de gesneden tomaat te leggen.
De frieten negeerde ze. Althans dat probeerde ze, want toen Hans een frietje in de mayonaise doopte en in haar mond stak at ze het smakelijk op. Toch nog een beetje normaal.
Haar beschermde leventje veranderde op een plezierig kriebelende manier in opwinding tijdens dat ene uur in de kantine. Mijmerend nipte ze van haar koud geworden koffie.
(oefening over een personage voor een les schrijven. Hoe eet mijn personage?)