Telkens als ik naar Japanse les ga,
volg ik trouw de blindegeleidelijn
die als een enorme boekenlegger
door de straten van Sendai loopt.
De vele scheuren in het trottoir
herinneren me aan de aardbeving
die geschiedenis heeft geschreven
als een van de dodelijkste van Japan.
Waar het lijnenpatroon overloopt
in polka dots, steek ik de straat over.
Ik kijk eerst rechts, dan links.
Zoals de mensen in dit land lezen.
Bedachtzaam zet ik mijn voet op het wegdek alsof ik in een heet bad stap.
Aan de overkant begin ik
aan de volgende bladzijde.
In de les leer ik Chinese karakters lezen.
Ik begrijp ze als geen ander.
Want ooit kwamen ze net als ik
zonder de taal te kennen naar dit eiland.
En kijk hoe goed ze zijn ingeburgerd!
Ze zijn niet weg te denken uit Japan.
Ze hebben karakter getoond.
Ze zijn mijn grootste inspiratiebron.
Naast de blindegeleidelijn, natuurlijk.
Hij loopt als een leeslint door de stad.
Met hem in mijn nieuwe leven weet ik
altijd waar ik gebleven ben.