Je brein is maar een raar orgaan. Het voelt geen pijn, maar herinner me eraan de volgende keer na een stevig nachtje uit. Je brein onthoudt alles, maar de mens heeft moeite om individuele dingen te herinneren. Het mooiste voorbeeld vinden we terug in de zwoegende student tijdens dat ene belangrijke examen. Het is pas na afloop dat hij of zij de antwoorden kan aframelen.
Net zo met gewone herinneringen. Alles wat je ooit hebt gedaan of geduveld, zit ergens diep in die grijze massa opgeslagen. Met de beste wil van de wereld kun je die ene afzonderlijke herinnering niet zomaar oproepen zonder externe factor. Onlangs liep ik in de onderdoorgang van het station Denderleeuw. Hier en daar hadden ze nieuwe kabels getrokken die werden afgeschermd met metalen strips. Een onzichtbare kracht leidde me er naar toe en ik legde voorzichtig mijn hand op het gladde metaal. Ik klopte erop en tot mijn grote vreugde galmde het metalige getik door de tunnel. Glimlachend streelde ik liefkozend het gladde metaal. Gelukkig was ik alleen in de tunnel, want ik kan me indenken dat een “normale” voorbijganger me wat raar zou aankijken.
Ik stond daar terwijl mijn gedachten mij terug katapulteerde naar de speeltijd op de lagere school. Ik zat in het derde of vierde leerjaar en van de grote kinderen mochten we niet voetballen. Dus zochten we ons plezier in andere spelletjes. Gelukkig voor ons waren er genoeg plekjes op de speelkoer te vinden waar je je kon verbergen. Verstoppertje werd ons spel en als de bel rinkelend de speeltijd inluidde, spurtte de hele klas naar buiten om “af te kloppen”. De laatste die zich afklopte was “hem”. Dat afkloppen gebeurde op een metalen strip die een afvoerpijp afdekte. In het heden klopte ik op de metalen strip en verbeelde me het geluid dat over de speelkoer van weleer galmde als een zware klok. Ik hield er niet van om de eerste of de laatste te zijn en vermeed dat ik degene was die moest zoeken. Ik kon me goed verstoppen, maar was barslecht in het zoeken. Iemand die je had gevonden, moest je "uitkloppen". Dus je rende als een speer terug naar de metalen strip, niet zo simpel als je geen sportieve adonis bent. Ik verloor de meeste (lees alle) spurtjes grandioos. In stilte vervloekte ik de snellere kinderen.
Ik zuchtte bij al deze herinneringen. De werking van ons brein is op vele vlakken nog een groot mysterie. Het is het machtigste alsook het meest verwaarloosde orgaan dat de mensheid bezit. Je kunt niet alles actief herinneren. Normaal gezien heb je er weinig last van, maar het is erger als je echt belangrijke dingen niet meer kunt herinneren: je eerste kus, de geboorte van je kind, de mensen die je lief hebt... Ik blijf erbij, het brein is een raar ding. Maar één ding is zeker! Het moment dat ik niet meer glimlach bij het zien van een metalen strip, dan heeft het leven geen zin meer.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.