Die pruik is niet nodig.
Maya zegt dit zeer voorzichtig.
Ze neemt de farde vol papier en mijn vergunning.
Private Begraafplaats voor Kleine Creaturen.
Elke toelating heeft nu eenmaal een titel en met mijn rechterhand strijk ik over mijn kale nek.
Ik moet wachten. Dat zegt ze. Er is een andere man die dringend sterven wil, alvast zijn rijbewijs terug wil geven.
Het blijft intussen raden. Naar de oorzaak. De reden van zijn afscheid. De bepalingen in mijn vergunning.
Het dodenhuisje moet een dak hebben van zuiver riet.
Het verdriet moet worden opgebaard in loden doosjes.
Tranen zullen condenseren op de kleine ramen.
Dromen over beter, langer leven worden nooit geschreven met een scherpe pen.
Open ogen mogen blijven slapen als de maan daarom verlangt.
Dat zullen zowat de voorwaarden zijn. Dat vermoed ik.
Naast het kruisje zal ik moeten tekenen.
Gewoon.
Voor ontvangst.
- VII -
uit de reeks 'Duivelsverzen'