Ja, het is tegenwoordig gevaarlijk om te zeggen, maar ik hou van kinderen. Wat zeg ik, ik ben er verslaafd aan. Of het hun plakkerige polletjes zijn, dat schattige stukje bovenlip waar zachtgroen snot en Petit Gervais aardbei één worden, of dat verbluffende theatertalent waarmee ze in een nanoseconde van extatisch naar linkerpinkje-afgesneden-met-een-patattenschiller-pijn gaan, ik weet het niet. Maar ik verafgood ze. En aangezien zowel jonge ouders als grootouders stuk voor stuk te bescheiden zijn om hun wandelende melkscheetjes de hemel in te prijzen, ben ik zo vrij om wat reclame te maken in hun naam.
Zie, je hebt twee soorten mensen: mensen mét kinderen en ongelukkige mensen. Ik vertrouw ze voor geen haar, die zaad en eitjes verspillende nietsnutters die bewust geen kinderen willen. ‘Kinderen’ ja, want hen zal je nooit het vrolijke kids in de mond horen nemen. Alsof het hun grijze, doelloze leventje zou besmetten met een portie fun en een met glitters overdekte dosis cuteness. Je herkent ze zo op straat aan hun gemaakte manier van lachend en buggyloos rondwandelen, met hun provocerend uitgeslapen gezicht. Ik kots ervan. Daarom vraag ik elk dertigerskoppel zonder nageslacht bij elke mogelijke gelegenheid of er nog altijd geen broodje in de oven zit. Want kinderen krijgen is het opperste genot en het wordt eens tijd dat ze dat beseffen.
Wanneer ik op restaurant zit en ik hoor zo’n kaboutergroot bundeltje geluk vijftien minuten lang een versie van We Maken Een Kringetje zingen, denk ik ‘godverdomme, wat een schattig ding is me dat daar.’ Nog veel gelukkiger word ik als er plots zo’n hele klas huppelende perzikjes bij me op de trein stapt en je 32 unieke verhaaltjes tegelijkertijd kunt horen. Dan klap ik opgewekt m’n boek dicht en spring ik recht om hen een voor een over hun zachtgewassen donsbolletje te wrijven. Maar als onversneden kinderfanaat moet je altijd oppassen. Niet alle ouders geloven dat je zo’n onvoorwaardelijke liefde voor hun kindjes kunt voelen zonder er iets voor terug te willen. Kennen ze mij nog niet.
De moeilijkste momenten zijn die waarop ik niet in de buurt van kinderen kan zijn. Bijvoorbeeld als ze ‘s middags slapen. Dan klamp ik de eerst voorbijkomende verse mama of papa aan en smeek ik hen te babbelen over hun kids om de tijd te overbruggen tot hun kids terug wakker zijn. Wat moet je anders doen? Genieten van de rust, productief zijn of – erger nog – praten met je partner en plezier maken zonder zoon- of dochterlief? Doe niet belachelijk.
Nee, zelf heb ik er nog geen, dat niet. Maar ik wil er wel, zoals iedere rechtschapen Belg. En dat hoeft voor mij zeker geen vijftien jaar meer te duren. Maar tot het zover is, schuim ik babyborrels af, verslind ik mamablogs, omring ik me met zoveel mogelijk borstvoedsters en hang ik rond in speelgoedwinkels. Af en toe reis ik zwaar tegen m’n zin, lees ik een boek, geven mijn vrouw en ik elkaar aandacht, slaap ik acht uur op een nacht en probeer ik carrière te maken in iets dat me meer voldoening dan zekerheid geeft. Maar laat het duidelijk zijn, da’s alleen op de momenten dat ik écht niet in de buurt van kinderen kan zijn. Want ik hou van kinderen. Wat hou ik zo ondraaglijk hard van kinderen.