Liep ze daar parmantig met haar hoofd in de wolken, haar voeten smerig van modder en drek. Haren in vlechten boven haar oren vastgemaakt, een blos poeder op haar wangen. Een schuin geplaatste hoed maakte het plaatje compleet. Haar ogen gericht op oneindig. Ze vertraagde niet. Vertrapte de armetierige krochten waar mensen levens leiden. Ze reikte naar de wassende maan, nog een klein beetje hoger. Haar vingertoppen raakten koelte. Ze gleed uit, viel door de wolken. Zag voor het eerst wat de vergetelheid van haar lege bestaan had verborgen. Met machteloze tranen ruimde ze de rommel van haar leven op.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.