hoe ik gedenk: in dichtbundels het aantal pagina’s gelijk aan jouw levensjaren lezen
ze vervolgens verknippen verstoppen in broekzakken het verpulverde papier een week later
uit de wasmachine schrapen twijfelen welke interpretatie te koesteren papier maché
of samengeklitte huidschilfers steeds verkies ik het laatste daar nog zoveel
te knippen en mijn hand al in een kramp na het gladstrijken van de kreuken
die de scheldtirade om alle boordevolle broekzakken heeft achtergelaten
met de titels op de onaangetaste pagina’s knutsel ik verklaringen
waarom mijn lont zo kort