De koelkast liep op zijn laatste benen, wist Azère. Hij en wijlen zijn vrouw hadden het ding ooit gekregen als trouwcadeau, ondertussen een halve eeuw geleden. Plots hoorde hij het een nieuwsoortig geluid maken. Het was een mengeling van wat klonk als geslurp, gegorgel en geklak.
Hij opende de deur en zag hoe het gaatje dat het wegdruppelend vocht van de achterwand moest afvoeren, een zwarte uitbraakte. Azère stond erbij, keek ernaar. “De handleiding!” vloekte hij. Hij kon zichzelf wel slaan. Waarom had hij zich nooit iets had aangetrokken van het huishouden? Waar had Elisabeth dat boekje verstopt? Op goed geluk trok hij een paar kasten en schuiven open. Het voelde aan als zoeken naar een atoom met een kapotte verrekijker. Daarop pakte hij zijn boeltje, verruilde zijn rijhuis voor een yurt op een commune en verzamelde tot zijn dood alle tips van tante Kaat die hij nooit zou moeten gebruiken.