Lieve vriendin,
Vandaag, 16 jaar!
Voor je allereerste en laatste keer, 16.
Dat is speciaal. Wordt specialer. Is het speciaalst.
Ben jij ook voor mij. Voor eeuwig. Kostbaar. Breekbaar.
Lachen. De zon staat aan jouw kant.
Waarom denk ik dat?
Steeds weer opnieuw geef je me een stralende lach.
Hier, voor jou. Zeg je dan. Je plakt hem op mijn gezicht.
En ik. Beetje overrompeld, beetje gekreukt. Antwoord.
Dankje. Dat is lief. Alsof je een wilde roos plukt. En geeft.
Gewoon. Zomaar. Voor het gebaar. Tof.
Op jouw manier, dat wel.
Zacht. Maar toch ook weer hard.
Lief. Maar ook weer brutaal.
Zo ben je. Ietwat overweldigend, maar ook wel sierlijk. Jezelf.
Als een zwaan met een zwarte bril. Maanlicht. Zwemmend in een meer. Sierlijk.
Of als in een veld vol prachtige, wilde rozen toch een lief, klein madeliefje
staat. Dat is overweldigend. Vanwege het verschil.
Maar jij, mijn lieve vriendin. Niet zozeer verschillend qua uiterlijk.
Van humor. Dat weet je. Zo niet. Nu.
De reden waarom ik je speciaal vind. Speciaal vind. Vind. Niets.
Gewoon, jij. Hoe je bent. Wie je bent. Voor mij. Jij.
Onze praatjes. Koffieklets zonder koffie. Gewoon, zomaar.
Twee kletskousen. Jij en ik. Aan het kousekletsen.
Ik hoop dat je van deze dag zult genieten. Van je 5840e dag vol leven!
Want de klok tikt verder. Non-stop. Continu. Tiktakt het verder.
Accepteer je verleden en kijk uit naar je toekomst.
Glimlachen. Lachen. Je geluk toelachen. Zeker doen!
Speciaal. Jij. Voor mij. Dit is van mij. Geniet!
-xxx-