koken als dansen

‘Weet je waarom niet iedereen wil koken?’ Hij veegde zijn handen af aan zijn schort, en begon een kipfilet in blokken te snijden. ‘Het zijn de stakes.’
Chef Chaumond had altijd wel iets te zeggen. Ik spoelde de geschilde aardappelen. De muts zat nog altijd ongemakkelijk op mijn hoofd. Mijn schort plekte. Koken was dansen, dat was het altijd al geweest.
Zand en zetmeel in een kakofonie van andere geuren. Ik snoof het allemaal op en vroeg,‘Wat bedoel je met stakes?’
‘Ik bedoel, jongen.’ Hij leek zich even te concentreren zijn werk. Zijn handen waren gaaf en proper en dansten met het mes en het vlees. Alles danste, dat was altijd zo geweest. Toen sprak hij. ‘Met stakes bedoel ik de inzet. Zoals in een pokerwedstrijd. De stakes zijn je chips, dus je geld. En als je verliest, dan verlies je je geld. Dat is hetzelfde met de kookkunst.’
Hij gooide de kippenblokjes in de pan en kapte er honing over. Met zijn rechterhand liet hij de kip dansen, tot elke kant goudbruin zag.
‘Wat is dan je inzet, chef?’ vroeg ik automatisch terwijl een aardappel uitgleed en terug in de pot met water viel. ‘Ah, wat je kookt natuurlijk.’ Soms sprak ik sneller dan mijn hoofd.
Chef Chaumond gromde,‘Inderdaad, je inzet zijn je ingrediënten, je tijd en je moeite. Als je faalt, met andere woorden, iets vies bijeen tovert, wat doe je dan?’
Ik stampte de patat fijn en greep naar de peper en nootmuscaat. ‘Zeg het maar, chef.’
‘Dan eet je of iets vies, of gooi je alles weg. Dat zijn dan de stakes.’
Ik had een ingeving. ‘Dat is niet erg, chef. We hebben ook pannenwassers nodig.’
Chef Chaumond lachte. Hij kon dansend lachen.