Geboren in Antwerpen
aan die prachtige, machtige stroom
waar hij van kindsbeen af een blik kon werpen
op die verre, stille droom, hunkerend naar ’t onbekende.
Kom mee, fluisterde de Schelde.
Als vloed het water landinwaarts stuwde
en golven tegen de blauwe steen uitspuwde
vol kolkende beloften van avontuur en onbekende oorden,
stond hij daar en luisterde naar haar woorden.
Kom mee, fluisterde de Schelde.
Maar bij kerend tij voerde eb zijn verzuchting
weer mee, stroomafwaarts naar de oneindige zee.
De jongen bleef staan, slechts zijn hart voer mee.
Terug thuis, sloeg moeder een zucht van verluchting.
Kom mee, fluisterde de Schelde.
Ooit zou hij gaan varen, de Schelde af en dan op zee,
de grote oceanen, hij zou ze allemaal bevaren
tot Afrika en Amerika, tot Australië en Patagonië.
Hij zag avonturen, moeder slechts gevaren.
Kom mee, fluisterde de Schelde.
De jongen staat nu voor het raam, zijn haar is grijs,
Hij leefde zijn leven, betaalde de prijs.
Met een verrekijker in de hand kan hij ze gade slaan,
daar in de Wielingen is ’t nog steeds komen en gaan.
Kom mee, fluistert de Schelde.