De ondergaande zon stuurt zijn stralen door het raam en baadt het kantoortje in een zachter wordend geel licht. Op de vergadertafel ligt wat rommel. Een stapeltje kranten, onbeduidende documenten, een leeg blikje en een paar vieze tassen. Er is één tas die mijn aandacht trekt. De lange schaduw die het nederige kopje slaat, gaat over de rand van de tafel. Het roerstokje hangt lusteloos in de tas. Hier en daar mist de rand een stukje. Er zijn echt wel mooiere tassen in de wereld, gemaakt van het fijnste porselein... maar daar vind ik niks aan. Fijn porselein is broos en kan al barsten door ernaar te kijken. Dit kopje is veel robuuster. De missende stukjes op dit kopje zijn hoogst waarschijnlijk veroorzaakt door een foutje in een gehaast productieproces. “Normale” mensen zouden dit kopje onmiddellijk weggooien, maar niet op dit kantoor. Geen enkele collega merkt de imperfecties op. Straks wordt het kopje afgewassen en zal er, zonder verdere vragen, weer uit gedronken. De tas zal gebruikt worden zolang de inhoud er niet uitlekt. De zon begint achter de kim te zakken. Het licht wordt steeds donkerder en de schaduwen lossen langzaam op in de duisternis.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.