Het is woensdag, en dan komen de kleinkinderen ’s middags van oma’s kookkunst genieten. De macaroni, de gehaktballetjes, de wok, alles zoveel beter dan thuis. Oma slooft zich elke woensdag af om het iedereen naar zijn zin te maken. Eén voor één verdwijnen ze dan in de loop van de namiddag, niet zonder nog dat dessertje mee te pikken.
Als de laatste belhamel is verdwenen willen wij zelf ook onze zinnen verzetten. Na dagenlang door de ramen naar buiten naar de regen te turen, is het droog. Droog maar een flink stuk frisser. Niet te kiezen in dit land, of te nat of meteen te fris. Het brengt ons niet van ons stuk. We pakken ons goed in tegen de kou, en weg zijn we . Het jaagpad langs de Schelde laat ons toe om eerst even warm te draaien. Een vriend medicus vertelde me ooit, dat je eigenlijk per jaar van je leeftijd een minuut moet opwarmen, in ons geval dus ruim een uur. De eerste gure koude besliste daar anders over. Als je op de fiets vertrekt is het altijd uitkijken in welke richting je vertrekt. Best tegenwind, dat maakt het makkelijker keren. Dat blijkt de goede keuze te zijn. We worden beloond met een oranjerode zonsondergang. We schakelen snel naar een hogere trapsnelheid om nog warmer te krijgen want samen met de zon valt ook de temperatuur.
We worden net voor zonsondergang beloond met een uniek spektakel. Duizenden krassende kauwen wervelen rondjes rond een populieren bos in een weide vlakbij. Spreeuwen doen dit vaker, maar van kauwen zag ik het nog nooit. Groepjes van enkele tientallen dat wel, maar duizenden, nee.
Ook kauwen blijken echte acrobaten in de lucht en ze draaien in wilde gesynchroniseerde golven rondom de bomen. Misschien vertellen ze elkaar over de belevenissen van de voorbije dag, de jachtsuccessen, of ruziën ze gewoon voor een slaapplaats in de bomen.
Op het moment dat de zon achter de horizon verdwijnt verstomt opeens alle geluid en vallen ze letterlijk neer in de kruinen van de bomen.
Ik stel me voor dat ze hun pluimenkraag opzetten en knus bij elkaar warmte en geborgenheid zoeken.
Het is voor ons ook hoog tijd om te keren. Thuis zullen we onze inmiddels verkleumde handen warmen aan een hete kop thee of chocolademelk en nog even nagenieten van het wondere spektakel dat we te zien kregen.
Ik vraag me af of ik ’s morgens ook beloond zou worden met een gelijkaardig spektakel bij het eerste ochtendgloren, maar ik heb de moed niet om daarvoor zo vroeg in het duister langs de Schelde naar hun slaapplaats te fietsen.