Jij verandert langzaam maar zeker in een verhuisdoos die langzaam verloren raakt op de zolder van het leven. Enkel nog plaats voor een streepje licht dat tussen de opstaande flap valt. Je begint jezelf op te bergen, genesteld tegen de warmte van het dikke karton.
Herinneringen pak je in. Het oude krantenpapier omzwachtelt het horloge van je man. De eerste kus onder de bloeiende perenboom. De versleten pop van je dochter. Het eerste stapje van je zoon. Na dat minutieuze werk ben je zelf aan de beurt. Je smalle handen in gevlekt rijstpapier, je voeten vol eelt, je veel te zachte buik. Je ritselt in het licht van de kleine kamer. Ingepakt kijk je me aan.
Jouw hand glijdt over het stugge karton. Ik probeer het geluid te achterhalen. Vingers tasten over de rand en vinden de warmte.
Mijn hand op de jouwe. Een nieuwe herinnering die je straks ijverig inpakken zal. Samen vervagen we. Vergeten is nog niet voor nu. Jij blijft bij mij.