Als er twee wezens zijn die mij, Roeland, recht houden, ook het gevoel geven dat ik echt besta, dan zijn dat Hannelore en Ignace.
Als er twee plaatsen zijn, waar ik me echt thuis kan voelen, dan zijn dqt het huis, de tuin van Hannelore en dat frietkot te Sint-Michiels.
Daarnaast ervaart elke ziel die zich wat ongedwongen probeert te voelen het al zeer snel: Vlaanderen is een uitermate enghartige streek, zo pietluttig en benepen dat het vaak aangenaam is om weg te kruipen in kleine paradijzen van vrijheid, in afzondering te gaan van die vastgeroeste menigte.
Ignace en ik, wij hadden tijd zat om gedachten te wisselen toen wij samen in De Instelling zaten. Hij was wel meer een bron van inspiratie voor mij dan ik dat voor hem kon zijn.
Zijn blik op de wereld is danig scherp dat velen zich gekwetst voelen wanneer hij ongeremd zijn mening geeft en die wereld waarin wij leven blijkt bij momentenn danig preuts dat men daardoor zelfs in de problemen kan geraken.
Ignace kwam in De Instelling terecht na een Vonnis op basis van Middeleeuwse Gebruiken inzake Kuis Gedrag.
Ik zat daar omdat ik nog geen achttien was en mijn ouders dat op een Zieke Zondag zo beslisten , nadat zij op een Zielige Vrijdag dat besproken hadden met een Dokter in Geesteswelzijn. Zij dachten met z'n drieën dat zo'n Opsluiting mij Goed zou doen.
Zo ver is men geraakt, hier in dit Platte Land met zijn Moerassen uit 1302, met zijn Vlaamse Klei waarin het altijd ploeteren is om vooruit te geraken.
Het is zoals Igance het zei. De Franse Revolutie is niet veel verder geraakt dan de Ridders in 1302. De Verlichting heeft de Vlaamse hoofden nooit gevonden.
De vaardigheden in kritisch denken van die Noorderlingen, die wijzere Opstandelingen, zijn helaas nooit in de genen van de Vlaming verschenen.
Het is al die tijd gebleven wat het al sinds mensenheugnis was, een lomp en bekrompen boerenvolk.
uit de reeks 'Roeland Wittebolle'