Ik herinner me jou als lavendel, als de geur van bloemen en badparels
Je kwam met open armen naar ons toe, je huid was altijd vochtig als ochtenddauw
We kregen een kus die we wegveegden zodra je niet keek, want we wilden je behoeden
Voor onze kinderlijke schaamte, of we wilden niet naar lavendel en badparels ruiken
En telkens nam je ons mee naar de bossen van Essen en tussen de essen en sparren gaf je
ons het meest kostbare geschenk: tijd.
Ik herinner me jou als tijd, eindeloze uren in zon zand en zalf op knieën
De vlierbollen uit je handtas legde je eerst op onze rode wangen en schaafwonden
Nadien werden ze de kruimels op de brug tussen kindertijd en apenjaren
Nog later was ik je geest, schreef je op wat je wist in sierlijk schoolschrift en speelse spelling
Totdat je niet meer wist wie ik was of wat je deed en je mijn traan niet begreep
Je rook nog steeds naar lavendel, maar zelfs lavendel verliest zijn aroma
Ik rakel je op in deze oervlaamse tuin, omgeven door lavendel en klimop
Meer dan ooit besef ik dat tijd het meest kostbare geschenk is
En misschien een boeketje lavendel