Ongelogen dat de toekomst durft. Geen science fiction, video's. Ze liggen in de knoop. Bij valavond wordt de zon wat groter, krimpt mijn weerstand, zal ik stokjes klaarleggen bij de buigzaamheid van het verdriet.
Iedereen herinnert zich het ongeremd gelach, niet enkel van de kinderen. Ik ben de saus vergeten, de heimwee en het zuur. Nog wat oud geluk, kolen op de barbecue. Er is geen prachtig vuur dat zomaar brandt, wel wat wijn met ogen.
Ik denk aan Buck die alles had. Allure, présence, een Viper Starfighter, vragen, antwoorden maar ik weet van niets, laat mijn pas versneden hart beter niet veel spreken. Misschien is het onhebbelijk, brandt het vlees wat aan. Of in de pan, gehakt dan maar. Straks is er toch een film achter het licht gebogen glas.
Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain, een eerste slok. Je kijkt. Je ziet. De kolen glunderen.
uit de reeks 'Kleinood'