‘k was het verloren. Daar op het moment, zomaar ineens. Hield me van het domme, immer een rol dat ik perfect inkleed;
Kleine idiote nar.
Echter, ik bleef zwijgen als vermoord.
Schitterend hoe niemand me verdacht en ik hen kon verdenken verdacht te wezen. De stilte sneed en zweet parelde op m’n huid. De standaard bleef ik wijselijk ophouden friemelde onhandig aan mijn oorbel.
De blonde dame komt op me af. Haren dansen bij elke stap, het ritme van heupen. Ik vang de zomergeur dat ze verspreidt en droom even weg bij het getik van naaldhakken op kille marmer. Instinctief ga ik op de toppen van m’n tenen staan.
Kleine idiote nederige nar.
Ze loopt me straal voorbij en ik zucht. Misschien verloor zij het ook? Verloren we het hier allemaal? Reken maar dat haar fysiek aspect de toespelingen gaat beïnvloeden. ‘k nip aan de fluit en instant vormt de vloeistof kristal in mijn mond. Blozend slik ik door. De man nadert en verlegd pijnlijk traag zijn blik. Aangezien bij voordien schaduwen volgde verdroeg ik z’n aanwezigheid zwijgend maar nu ...komt hij iets te dicht.
Hij laat zijn hand op mijn schouder rusten.
“we weten...weet je”
z’n fluistering laat me huiveren en ik sla mijn ogen neer. Ik ben het verloren, bliksemsnel. Echter het was nooit van mij.