“Ik laat ze hier?” vraagt hij
met de koffers in de hand
“Neem ze mee! laat hier niets meer achter.”
zucht zij.
Hij vertrekt
als een goederentrein
die voorbijraast
en verdwijnt zwaar
opent zij de deur
van haar huis en ademt
de stad, lood, bloemen en
een olijfboom die wil groeien
achter het kozijn van een kamer
zit zij zestien jaar, jonger
en mijmert als een zwangere druppel
die even blijft hangen
kijkt naar wat is gebeurd
nooit meer weerkeert
en zich steeds herhaalt
net als de trein
op datzelfde uur van de dag
die voorbijraast
zonder hem.
Voor Asghar Farhadi