Ik zag haar weer. Na jaren zag ik haar weer.
Zomer, het park waarin we zaten schitterde, de zon door de bladeren, het groene gras om ons heen, het water, de rust. De rust schitterde. Haar haar schitterde, haar mooie rode krullen, haar ogen. Ik zag mezelf weerspiegeld in haar ogen.
De tijd stond stil, leek het wel, ook al was het moment veel te snel voorbij. Ik voelde haar in alles, ze was om me heen, tegen me aan, door en door, in alles. Ze schitterde.
Ze fluisterde zacht, haar stem raakte - diep in me, mijn kern.
Het moment voelde zoals een legende. Zoals die ene scene in die ene film, waarin alles uiteindelijk helemaal goed komt, vlak voordat de wereld vergaat. Het moment van rust vlak voordat de zwaartekracht grip hervindt. De zon schijnt, de blauwe lucht. De rustige warmte van zonnestralen die tussen de bladeren door over ons heen valt.
Ik zag haar weer.