Weelderig magenta bloeit de wonderbaarlijk geurige rozelaar. Hij valt me aan. Een bitse strijd is het. 'Dit zal u leren', zegt hij en hij snijdt mijn rechterduim eraf. Ik had het aanvankelijk niet gemerkt, niets gevoeld, verdoofd door het woeste duel met takken en doornen die mijn borst en armen openhalen. De duim staat nu op tafel. Een brandschone nagel heeft hij. Nu ik de kans heb er van op een afstand naar te kijken, valt het me meer op. 'U bent van adel', zegt de orthopedist, 'en gelukkig bent u onder het vriespunt naar hier kunnen komen. Vanaf nu zult u altijd een beetje blijven kraken. Sommige dingen kun je nu eenmaal niet teruggeven'.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.