de buurvrouw spuit hartjes
op de sparren die ze moet opruimen.
de letterzetter.
niets aan te doen, die kevertjes zijn zo klein,
te veel te droge, te warme zomers.
ze vroeg me of ík de bomen wilde afdoen.
vorig jaar kreeg ik van mijn vrouw een kettingzaag voor mijn verjaardag,
vandaar.
zij wist dat.
het waren er een stuk of twintig, maar niets voor niets
- haar helft mag opgestapeld blijven liggen,
(houdt CO2 nog langer vast.)
- de andere helft voor mij en mijn houtkachel.
ik voel me schuldig, zelfs ...
(de nieuwste generatie stoot veel minder roet uit, doet aan naverbranding, is gelabeld en goedgekeurd door de europese unie.)
vergeef het me,
de hoge energieprijzen.
(in dit hout zit ook de energie van mijn lichaam,
niet die van een factuur.)
mijn god, misschien verwarm ik niet alleen de woonkamer, maar de hele wereld.
alle kleine beetjes, zeggen sommigen en, een deel van de oplossing;
maar wij zijn zo klein,
zo klein.
wij kruipen als kevertjes over de aarde.
en de buurvrouw, zij zit toch ook niet in de kou,
zij verwarmt op stookolie.
in de zomer organiseert zij feestjes rond haar vuurschaal.
op één avond met de auto naar moskou en terug,
naar het schijnt.