Liefde in tijden van corona. Over hoe mijn huwelijk* zich momenteel in de jaren '80 afspeelt (en ik zelf niks in de gaten had).
Het is week 1 crisismaatregelen en na de eerste grote gezondheidspaniek volgt nu toch de pijnlijke constatatie dat we life as we know it de komende weken vaarwel kunnen wuiven, misschien wel voorgoed. Gezondheid eerst, dus #blijf in uw kot.
Dat doe ik ook. Ik ben sedert deze week huisvrouw. Mijn man gaat wel nog iedere dag de deur uit om te werken. Samen met de hond blijf ik alleen thuis, om mijn dagen zinvol, naar eigen believen in te vullen.
De dag start met een havermoutje dat ik voor ons beiden bereid, vitaminen hé. Ik let erop dat mijn man ook zijn Actimel drinkt en een glas fruitsap.
Nadat ik hem heb uitgezwaaid in mijn kamerjas, maak ik de bedden op, doe ik de was en begin ik aan het klusje van de dag. Uiteraard nog steeds in mijn kamerjas. Klusjes kunnen variëren van de badkamer poetsen tot de post uithalen of de hond zijn eetbakjes zuiver maken.
Tijd voor een kop koffie en een telefoontje met mijn moeder. Dit kan ruim een uur in beslag nemen.
Het is al bijna middag en ik moet in actie komen. Ik gooi een legging aan en een sportbh. Starten doen we met bekkenbodemspieren en dan is het tijd voor aerobics met Bodies in Motion. Salontafel aan de kant en matje voor de tv. Afsluiten met een glas melk. (Ok, het is havermelk en daar hadden we in de jaren '80 nog niet van gehoord maar kom).
Ik doe een trui aan en wat mascara voor lunch. Die ik nuttig voor tv bij mijn favoriete soap-opera Sturm Der Liebe (voor onze moeders was dat vroeger The Bold and the Beautiful).
In de namiddag powerwalk ik met de hond. De buurvrouw staat ook in haar tuin, en met gepaste afstand houden we even een praatje.
Dan is het hoog tijd om aan het avondmaal te beginnen!
Rond 17h00 kam ik snel mijn haar en spray ik wat bodymist want mijn man is onderweg.
Ik vraag hem hoe zijn dag was als we samen aan de soep zitten. Uiteraard eten we soep - hoofdgerecht en als dessert is er een gemarmerde cake, van scratch gebakken. Na het avondmaal ruim ik af en gaat mijn man het journaal kijken. Hij vraagt of ik nog geld nodig heb voor boodschappen? Hij legt een paar briefjes op de keukentafel.
Als er geen constante dreiging van ziekte boven ons hoofd zou hangen, en de terreur gaande in ziekenhuizen en andere sectoren die kei hard hun best doen, zou dit plaatje nog best idylisch zijn. De economische malaise hing helaas in de jaren '80 ook boven ons hoofd.
Toch ben ik ietwat vereenzaamd en ik mis wel degelijk mijn werk en collega's.
We zullen ons de komende weken plooien naar het "nieuwe normaal".
Hou jullie gezond en bij leven en welzijn,
Evelien
* Ik ben niet getrouwd maar feitelijk samenwonen daarop werd gefronst back in the day.