Lotte was liefde.
Lotte was de eerste vrouw die ik heel mijn hart heb durven toevertrouwen.
Lotte was de perfecte belichaming van mijn perfecte lichaam. Ik vond (en hoelang het ook geleden is, vind nog altijd) alles aan Lotte volmaakt. Van haar lichte flapoor dat je nooit zou zien als ze je er zelf niet op attent maakte naar haar perfecte zijdezachte benen naar haar waanzinnig verleidelijk deugdig ondeugende bruine reeënogen. Die ogen, man, die ogen, zo vol onschuld en tegelijkertijd vol schuldige belofte.
Ik ben Lotte een paar jaar nadat het gedaan was per ongeluk tegen het perfecte lijf gelopen in een broodjeszaak. Letterlijk tegen het lijf. Ik liep de tent binnen, verzopen als een natte hond, het weinige haar dat ik nog op mn hoofd heb staan plakte als een zeemvel tegen mn schedel en ik wou gewoon een broodje kipcurry.
Bots.
Stond ik oog in oog met Lotte.
Niets zo vreselijks als een ex tegen het lijf lopen wanneer je er bij loopt als een halfverdronken schipbreukeling op zoek naar zn volgende maaltijd.
En ze was een en al charme
En als ik al een schipbreukeling was, dan was ik gewoon in haar ogen aan het verdrinken.
Het ging over koetjes en kalfjes en ik loeide vrolijk mee.
Maar binnenin raasde er vanalles door mijn lijf.
Gewoon.
Die ogen terug van dichtbij zien.
Die ogen waar ik bijna drie jaar lang in heb gekeken als ik mijn diepste zielenroerselen prijs gaf.
Die ogen die ik moest vasthouden in mijn blik als wij samen in bed naar het hoogtepunt van ons wezen toe aan het werken waren.
Die ogen die mij nakeken op weg naar een feestje en haar noopten tot de commentaar naar mijn vrienden toe: "eigenlijk heeft dieje gilles toch echt een poepeke om in te bijten."
Die ogen die naar mij keken en mij waardeerden omdat en ondanks alles wat ik was en ben.
Lotte, die reeënbruine ogen waarin ik verdronk, waarin ik kon staren als een hert in koplampen.
Die ogen keken mij opeens aan in een broodjeszaak waar ik veel te veel heb betaald voor een ondermaats broodje kipcurry.
Maar dit is praat na de vaak. Ik heb met Lotte de mooiste, meest waardevolle momenten van mijn leven gehad
Lotte is de enige vrouw geweest waar ik comfortabel ruzie mee kon maken en zelfs dat nog onder voorbehoud.
Ik kan geen ruzie maken met mijn lieven, dat komt door mijn ouders.
Die zijn al bijna 40 jaar samen en hebben in heel hun relatie 1 keer ruzie gehad en ze weten al lang niet meer waarover.
En dat is dus het voorbeeld waar ik op teer.
En ge hoort langs alle kanten: ruzie maken is gezond, da's goed voor uw relatie en ik, ik kan dat niet.
Ik heb altijd schrik dat als ik mij boos maak, ik haar kwijt ben.
Dat ik haar wegjaag met het gif dat allemaal in mijn hoofd zit opgehoopt.
Ik wil zoiets als mijn ouders. Twee neuzen die exact in dezelfde richting staan.
Mijn neus staat ironisch genoeg schots en scheef tussen mijn twee oren geplamuurd. Ik heb dan ook geen enkel idee welke richting ik uit wil.
Lottes neusje stond evenwel kaarsrecht. Zij wist wat ze wou, wanneer ze het wou, hoe ze het wou en had dat ook al minstens een maand op voorhand gepland.
Ik weet als ik opsta niet in welk bed dat ik ga slapen, ik ben een sloddervossig warhoofd dat zich in zn eigen huis nog van deur durft te vergissen op zoek naar zn toilet.