'Een moedervlek', zeg je, 'die groter wordt'
als bij een olieramp op een stille oceaan,
maar dan dodelijker en niet alleen pijnlijk
voor mantelmeeuwen en soepschildpadden.
We gaan samen de mist in, jij en ik
die denkt dat wanneer het mistig wordt
maanbrieven ongeopend kunnen blijven.
Vloeibaar geel, tinten paars en donkerzwart
verdonkeremanen het stille blauw.
De nacht blijft achter matglas, verborgen
herinneringen fonkelen als glanzende
vruchten aan een bezaaide hemel.