Pieter Kesselaers

Gebruikersnaam Pieter Kesselaers

Teksten

niet slapen

Het begint met vruchtvlees, altijd met pulp, je moet het schudden, schudden roep je naar het oppervlak. Dan een aangewassen vorm in het gras, het ligt plat, het gras ligt plat tot de vorm te groot voor je wordt. Het laat een rand achter die traag oplost, je ziet ze verdwijnen als je maar lang genoeg kijkt. Wie slaapt mist het hoogtepunt, niet slapen vooral niet slapen.

Pieter Kesselaers

een kerstgedicht dat iedereen begrijpt

wanneer het koud wordt aan je vingers en je tenen wanneer het buiten wit wordt, het kraakt tussen de stenen wanneer de lichtjes aangaan aan de ramen en op straat wanneer iedereen je met knuffels om de oren slaat dan is de tijd gekomen van samen liedjes zingen, er 's avonds over dromen, en je met vrienden te omringen we wensen je dit jaar alles wat je maar kan wensen vooral veel vreugde en geluk, een eindeloos gebaar voor alle lieve mensen

Pieter Kesselaers

routine - #novembervers2025

Je strijkt een stok over de ochtend, plukt viooltjes uit je mond. Links een droom, rechts een dag.

Pieter Kesselaers

snit

trek het garen uit de naden leg je hart op de juiste plaats knoop de gapende leegte tegendraads toe sluit een oorlog uit begraaf deze moegeslepen messen haak bij me in hang niet op draai ons in een wals pk |

Pieter Kesselaers

schommel

schommel het is nog niet koud genoeg om naar binnen te gaan je tenen raken het zand boven je draai je een vlecht in de touwen je legt je handen op je ogen ziet door de spleten de huizen troebel worden roestige schilfers vallen als smeulend as tussen de bloemen je roert je niet je slaat enkel gade je tenen raken het zand al lang niet meer moeder roept en je hoort haar zingen vraagt je af waarom het is nog lang niet koud genoeg

Pieter Kesselaers

natuurspel

het spijt ons dat we de regels zijn vergeten hoe we de dobbelstenen moeten werpen welke ogen het hoogste zijn en welke de laagste waar met de gans naartoe vandaag las ik immers dat wie de groene kaart trekt het spelletje wint

Pieter Kesselaers

tot het barst (het recept voor een gedicht)

Strijk met je vinger over de rand van een glastot het barst, snijd je vinger aan de scherven,schrijf tot het bloeden stopt. Zoek een beeld uit de duizendrode vegen op het blad - gebruik een centrifugewanneer het scheiden niet vanzelf lukt.Gooi alles weg, neem een nieuw glas,strijk met je vinger over de rand van het glastot het barst, snijd je vinger aan de scherven,schrijf tot het bloeden stopt. Herhaal acht keer, gebruik telkens een andere vinger.Leg de woorden op een schaal en laat weken staan. Schenk het weg, noem jezelf de Coninck, voel je als Lanoye, eindig niet als Jotie. Koop duizend nieuwe glazen.

Pieter Kesselaers

eerste schooldag

Ik strooi wat kruimels in het rond zoals bij Hans en Griet ik probeer me te verstoppen voordat de heks me ziet. Ik kruip achter een broek en wat hemden in de kast het is een enge hoek maar van een spook heb ik geen last! Ik wil er niet aan denken dat mijn maag begint te knorren of dat ik naar het toilet moet oh! ik hoor een monster grommen! Nog voor het beest mij kan bespringen hoor ik mama's stem: “Opstaan, kleine dromer je eerste schooldag gaat beginnen.

Pieter Kesselaers

moederhuis

Terwijl het vruchtwater over je dijen loopt breekt het angstzweet uit mijn brilglazen. We roeien ons een weg naar de eerste kennismaking, het stromende water doet ons naar adem happen. In een kabbelende spiegel zie ik een man die nu een baard draagt, merk ik een kroon, een geslepen zwaard ruimde plaats voor een staf om wanneer de nood er is het tij te keren.

Pieter Kesselaers

haar

je dronk onze ochtendhonger weg met uitgebruist water en verlopen anticonceptie -- een duidelijk getrokken lijn kleurt rood in je hand en je vraagt om niets prijs te geven, het moet een verrassing blijven, tot het begin draag je het in je schoot en ik daarna donzig op de mijne, dorstig en moe strekt het zich over ons uit

Pieter Kesselaers

schaduwdier

Het silhouet van je schaduwdier sliep in het hol van je papieren handen.Een schildpad.Twee hoofden, wijzendnaar de uithoeken van de kamerbleke tentakels op de rug zorgvuldig gevouwen op je onderbuik, weinig contrasterend met wat hem omgeeft - Het nest verlaten, een vormloos diervlucht naar de oeverloze winterslaap.

Pieter Kesselaers

de komst van je zon

je ligt bloot in de buik van je moeder vader maakt zijn schoot voor je klaar en je bonkt voor het laatst tegen de wand je durft niet maar moet wel

Pieter Kesselaers

het einde van een Pinus

Hij lag geveld aan een rand,een rand die ooit de rand niet wasmaar het midden van een bos. Een lange wind droogde hetlaatste hars uit zijn dode borst. Over zijn schouders voelde hijhet wild vertrekken. Bestemdgevouwen, beschreven, te belanden als speelbal in een vergeelde hoek.Te midden van de vertestegen zijn assen op om te landen op het dak van een stadwaarvan hij de naam niet kende.

Pieter Kesselaers

boslichaam

Hij ligt geveld aan een rand die ooit de rand niet was,een lange wind droogt het laatste hars uit zijn bast,Over zijn schouders voelt hij de poten van vertrekkend wild.Bestemd om beschreven te worden, gevouwen als speelbal te belanden in een vergeelde hoek. Te middenvan de verte stijgen paperassen als slanke wolken op en vinden hun lot als dreigende tros boven een stadwaarvan hij de naam niet kent.

Pieter Kesselaers

laatste bloei

ik lig in het doorzichtige dat uit mijn takken vloeit een lange wind stolt het laatste hars uit mijn gevelde stronk borrelend asfaltpuin vult mijn holtes - het huis van een zwarte specht, boommarter, lentebloesems - ik voel het bos over mijn rug vertrekken

Pieter Kesselaers

ontbossen

achter ons schuift het cement op, als composiet in een goede kies we kunnen geen blad meer voor onze mond nemen, gras dient slechts als relikwie dus wieden we het voor onze kinderen, planten het op de schouw als schouwspel voor alle bosdieren op de herkenningskaart en de opgezette fazant bij de haard

Pieter Kesselaers

het liefst opnieuw

Er zijn er ronde, grote en kleine geblokte, slanke en soms ongezonde, zwarte en lichte, zware en witte. We schenken het dromen, smeken en bidden om een tweede kans. Niet als een beest als een eend of een ster aan de hemel, niet als een droom of een geest en niet al te ver, het liefst hier of nabij in de vorm van een mens. Pieter Kesselaers (‘Het liefst opnieuw’ - 2024)

Pieter Kesselaers

november

het eetste kerstlicht rolt over mijn koude wangen

Pieter Kesselaers

dienaars van de pulppers

ze blazen alles op gefaalde oorlogen van onbekenden gestrande huwelijken van bekenden vroeggeboortes laatgeboortes geboortes met roze wangen, geuren van drogende krantenkoppen op de verwarming raadsels metaforen als puzzels het weer dat nog nooit zo slecht was het weer dat nog nooit zo goed was ze blazen alles op tot pulp

Pieter Kesselaers

alternatieve spelregels

Een man speelt Scrabble met vrouw Agnes en dobbelstenen, ontkalking in de botten, artrose in de benen, en zij, zij zit er voor de babbel. Hij gooit de ogen naar haar toe en werpt ze dan een blik  "Solo Scrabble spelen is maar niks nu is het jij en ik!" Dan puzzelt hij alsof hij twintig was de cijfers aan elkaar: een steen van vier en één van zes, de twee blauwe van Agnes.

Pieter Kesselaers

wij de sneeuw

deze nacht dwarrelen we op kruinen in tuinen op glazen rivieren op huizen op ruggen van herten op stieren en zij die ons horen kraken onder voeten en hoeven laten ons eten laten ons proeven deze nacht dwarrelen we uit de pels van de beer op het wit van een meer op de jas van een dame op de pet van een heer schrijf het maar neer deze nacht omhelzen wij de witte tango in voege

Pieter Kesselaers

sneeuwbal

(draai je smartphone in landschapsmodus of lees op pc voor de beste leeservaring)Achter een glazen gordijn van jachtig ruisdansen schimmen figuren in witte aarde,drie stappen, een draai, ik tel achtentwintig maten en een pauze. Een trage vos begeeft zich richting het tafereel, ontdoet zich vanzijn vacht, legt die naast hem neer en betreedthet schouwspel. Erboven tikt een specht tevergeefs in de bast van een dode eik, holle geluiden als een ovatie in een uitgeholde ruimte. Een hongerige rode panda zoektborrelhapjes op een omgevallen stam. Drie stappen, een draai tegen de richting. Eeneindeloze dans met opgewonden danseressenin een klein doosje.

Pieter Kesselaers

tekening

Maya haar tekening is mooier dan de mijne: haar zon is geel en rond, er vliegen bijende bomen dragen takken en een vogelnestop de grond staan een kat, een hondeen moeder, een vader, een kind en al de rest ben ik vergeten

Pieter Kesselaers

horizon verleggen

lang heb ik gedacht dat je naast het tuinhuis liep dat ik je kon raken met een bal op een dag namen we je mee naar zee legden je vanachter in het water naast de rotsen van Engeland

Pieter Kesselaers

weerpraat

een oplichtende smiley bedankt me voor de aangepaste snelheid waarmee ik zijn dampende huizen inhaal regen tikt op mijn bolle rug het bedrog van de weerman gutst in mijn schedel achter mij raast een bestuurder het dorp aan flarden onder het oog van een ziedend rood gezicht op een ijzeren paal

Pieter Kesselaers

langs de weg

een hond trekt zijn baasje de straat overpaarden eten de mist uit hun weide de wachtende jongens zijn tijdensde vakantie van haar en klederdracht veranderd een melkpak kijkt me nog voor een laatste keer aanvanuit een plastic zak platgedrukt langs de weg

Pieter Kesselaers

rolband

het contrast kan niet groter zijn: mijn Starbucks en vers afgebakken diepvriescroissant, naast jouw afgeslagen potjespap jij die kookham en huismerkchoco uit de koophoek graaide, alles moet weg je grijpt de laatste halm jouw Mercator tegen mijn Mikado mijn diabates tegen de longkanker verborgen in je rookhoest, mijn suikerpens verstopt in de buik van mijn op de groei gekochte kaptrui je ademhaling verklapt de inhoud van je winkelkar, slentert de aardbeien en snijbloemen voorbij ik reken af met een toekomst die de mijne kan zijn

Pieter Kesselaers

Oud worden

lak je haren grijs of scheer ze af bezoek pretparken en doe verder geen saaie dingen: die vertragen de tijd slik slaappillen meteen na het avondeten, wacht nergens op want wachten duurt lang neem een kind of beter twee, die zijn zo snel het huis uit jij bijgevolg ook

Pieter Kesselaers

een vis voor de kast

misschien word ik een huisdier of een soort van vermaak, de neus van een clown, om mee te lachen tot tranen toe, een vis in een bokaal zwemmend zijn staart achterna aan het raam of de canapé happend en wachtend op het volgend diner misschien word ik een kast met een lamp en een pen en een boek en een foto van jou in mijn borst

Pieter Kesselaers

er woont niemand meer

kinderen krijgen tablet boomhut onbewoonbaar verklaard

Pieter Kesselaers

alles begint met geritsel

alles begint met geritsel met een papiertje eromheen een boodschap in de bus snoep in je mond, een sigaret een telefoongesprek, een vergadering de geboorte van een kind

Pieter Kesselaers

wintermoed

de sneeuw waar wij zojuist op gleden loopt hier nu in het dal beneden in een stroom van klotsend water schep ik er mijn moed voor later het is moeilijk te begrijpen dat je moed niet vast kan grijpen en daarom blijf ik maar op pad daarom blijf ik er naar kijken

Pieter Kesselaers

nu het eindelijk oorlog is

nu het eindelijk oorlog is kan ik mijn Zwitsers zakmes voor het eerst gebruiken om takken te slijpen kampen te bouwen of zelfs afgedankte tanken aan het schieten te krijgen mijnen te ontmantelen harten te veroveren zoals MacGyver misschien komt het nooit zover en vindt men het later in de vijverkijk dit is van een oud soldaat

Pieter Kesselaers

ooit zal men spreken

ooit zal men sprekenvan een ambachtelijk gedichtwaarin de machines zwegen en de zinnen met blote handen geschreven de overtollige inkt langs de poriëneen weg naar binnen zoekt

Pieter Kesselaers

mussen

vader was vergeten naar de mussen te kijken die aan het raam voorbij vlogen, in bomen en naar goten een vlinder bleef aan het raam bij het bed waarin hij later stierf hij zat anders dan de mussen

Pieter Kesselaers

horizon verleggen

ik heb lang gedacht dat de evenaar naast het tuinhuis liep, dat je het kon raken, met een bal, zolang je maar hard genoeg gooide op een dag namen we ze mee naar de kust, poef vanachter in de zee naast de glijdende masten tussen Engeland en Middelkerke

Pieter Kesselaers

thuis

ik leen je het water het zwart van de nacht de bloem aan het raam in al zijn pracht ik leen je het bed zelfs de kat en de muis ik leen je de tuin hier ben je thuis

Pieter Kesselaers

herfst

een intieme onthulling de geboorte van verlichte kamers in nieuwe bossen ik ben bang iets van de herfst te missen

Pieter Kesselaers

bakker

als de vogels gaan wij 's ochtends op zoek naar broodkruimels het geluk tegemoet strooien het in de happende monden van ons broeinest

Pieter Kesselaers