Pieter Kesselaers

Gebruikersnaam Pieter Kesselaers

Teksten

maanbrieven

'Een moedervlek', zeg je, 'die groter wordt' als bij een olieramp op een stille oceaan, maar dan dodelijker en niet alleen pijnlijk voor mantelmeeuwen en soepschildpadden. We gaan samen de mist in, jij en ik die denkt dat wanneer het mistig wordt maanbrieven ongeopend kunnen blijven.  Vloeibaar geel, tinten paars en donkerzwart verdonkeremanen het stille blauw. De nacht blijft achter matglas, verborgen herinneringen fonkelen als glanzende vruchten aan een bezaaide hemel.

Pieter Kesselaers

dienaars van de pulppers

ze blazen alles op gefaalde oorlogen van onbekenden gestrande huwelijken van bekenden vroeggeboortes laatgeboortes geboortes met roze wangen, geuren van drogende krantenkoppen op de verwarming raadsels metaforen als puzzels het weer dat nog nooit zo slecht was het weer dat nog nooit zo goed was ze blazen alles op tot pulp

Pieter Kesselaers

alternatieve spelregels

Een man speelt Scrabble met vrouw Agnes en dobbelstenen, ontkalking in de botten, artrose in de benen, en zij, zij zit er voor de babbel. Hij gooit de ogen naar haar toe en werpt ze dan een blik  "Solo Scrabble spelen is maar niks nu is het jij en ik!" Dan puzzelt hij alsof hij twintig was de cijfers aan elkaar: een steen van vier en één van zes, de twee blauwe van Agnes.

Pieter Kesselaers

wij de sneeuw

deze nacht dwarrelen we op kruinen in tuinen op glazen rivieren op huizen op ruggen van herten op stieren en zij die ons horen kraken onder voeten en hoeven laten ons eten laten ons proeven deze nacht dwarrelen we uit de pels van de beer op het wit van een meer op de jas van een dame op de pet van een heer schrijf het maar neer deze nacht treden we de winter in voege

Pieter Kesselaers

sneeuwbal

(draai je smartphone in landschapsmodus of lees op pc voor de beste leeservaring)Achter een glazen gordijn van jachtig ruisdansen schimmen figuren in witte aarde,drie stappen, een draai, ik tel achtentwintig maten en een pauze. Een trage vos begeeft zich richting het tafereel, ontdoet zich vanzijn vacht, legt die naast hem neer en betreedthet schouwspel. Erboven tikt een specht tevergeefs in de bast van een dode eik, holle geluiden als een ovatie in een uitgeholde ruimte. Een hongerige rode panda zoektborrelhapjes op een omgevallen stam. Drie stappen, een draai tegen de richting. Eeneindeloze dans met opgewonden danseressenin een klein doosje.

Pieter Kesselaers

tekening

Maya haar tekening is mooier dan de mijne: haar zon is geel en rond, er vliegen bijende bomen dragen takken en een vogelnestop de grond staan een kat, een hondeen moeder, een vader, een kind en al de rest ben ik vergeten

Pieter Kesselaers

horizon verleggen

lang heb ik gedacht dat je naast het tuinhuis liep dat ik je kon raken met een bal op een dag namen we je mee naar zee legden je vanachter in het water naast de rotsen van Engeland

Pieter Kesselaers

weerpraat

een oplichtende smiley bedankt me voor de aangepaste snelheid waarmee ik zijn dampende huizen inhaal regen tikt op mijn bolle rug het bedrog van de weerman gutst in mijn schedel achter mij raast een bestuurder het dorp aan flarden onder het oog van een ziedend rood gezicht op een ijzeren paal

Pieter Kesselaers

langs de weg

een hond trekt zijn baasje de straat overpaarden eten de mist uit hun weide de wachtende jongens zijn tijdensde vakantie van haar en klederdracht veranderd een melkpak kijkt me nog voor een laatste keer aanvanuit een plastic zak platgedrukt langs de weg

Pieter Kesselaers

rolband

het contrast kan niet groter zijn: mijn Starbucks en vers afgebakken diepvriescroissant, naast jouw afgeslagen potjespap jij die kookham en huismerkchoco uit de koophoek graaide, alles moet weg je grijpt de laatste halm jouw Mercator tegen mijn Mikado mijn diabates tegen de longkanker verborgen in je rookhoest, mijn suikerpens verstopt in de buik van mijn op de groei gekochte kaptrui je ademhaling verklapt de inhoud van je winkelkar, slentert de aardbeien en snijbloemen voorbij ik reken af met een toekomst die de mijne kan zijn

Pieter Kesselaers

Oud worden

lak je haren grijs of scheer ze af bezoek pretparken en doe verder geen saaie dingen: die vertragen de tijd slik slaappillen meteen na het avondeten, wacht nergens op want wachten duurt lang neem een kind of beter twee, die zijn zo snel het huis uit jij bijgevolg ook

Pieter Kesselaers

een vis voor de kast

misschien word ik een huisdier of een soort van vermaak, de neus van een clown, om mee te lachen tot tranen toe, een vis in een bokaal zwemmend zijn staart achterna aan het raam of de canapé happend en wachtend op het volgend diner misschien word ik een kast met een lamp en een pen en een boek en een foto van jou in mijn borst

Pieter Kesselaers

er woont niemand meer

kinderen krijgen tablet boomhut onbewoonbaar verklaard

Pieter Kesselaers

alles begint met geritsel

alles begint met geritsel met een papiertje eromheen een boodschap in de bus snoep in je mond, een sigaret een telefoongesprek, een vergadering de geboorte van een kind

Pieter Kesselaers

wintermoed

de sneeuw waar wij zojuist op gleden loopt hier nu in het dal beneden in een stroom van klotsend water schep ik er mijn moed voor later het is moeilijk te begrijpen dat je moed niet vast kan grijpen en daarom blijf ik maar op pad daarom blijf ik er naar kijken

Pieter Kesselaers

nu het eindelijk oorlog is

nu het eindelijk oorlog is kan ik mijn Zwitsers zakmes voor het eerst gebruiken om takken te slijpen kampen te bouwen of zelfs afgedankte tanken aan het schieten te krijgen mijnen te ontmantelen harten te veroveren zoals MacGyver misschien komt het nooit zover en vindt men het later in de vijverkijk dit is van een oud soldaat

Pieter Kesselaers

ooit zal men spreken

ooit zal men sprekenvan een ambachtelijk gedichtwaarin de machines zwegen en de zinnen met blote handen geschreven de overtollige inkt langs de poriëneen weg naar binnen zoekt

Pieter Kesselaers

mussen

vader was vergeten naar de mussen te kijken die aan het raam voorbij vlogen, in bomen en naar goten een vlinder bleef aan het raam bij het bed waarin hij later stierf hij zat anders dan de mussen

Pieter Kesselaers

horizon verleggen

ik heb lang gedacht dat de evenaar naast het tuinhuis liep, dat je het kon raken, met een bal, zolang je maar hard genoeg gooide op een dag namen we ze mee naar de kust, poef vanachter in de zee naast de glijdende masten tussen Engeland en Middelkerke

Pieter Kesselaers

thuis

ik leen je het water het zwart van de nacht de bloem aan het raam in al zijn pracht ik leen je het bed zelfs de kat en de muis ik leen je de tuin hier ben je thuis

Pieter Kesselaers

herfst

een intieme onthulling de geboorte van verlichte kamers in nieuwe bossen ik ben bang iets van de herfst te missen

Pieter Kesselaers

bakker

als de vogels gaan wij 's ochtends op zoek naar broodkruimels het geluk tegemoet strooien het in de happende monden van ons broeinest

Pieter Kesselaers