Schrijven op de smartphone noopt tot beknoptheid
jammer want ik ben wel fan van nuance
alsof beknopte gedichten niet kunnen schitteren door hun gelaagdheid
gisteren zag ik zo maar even Magritte
die componeerde vakkundig poëzie op het canvas
welke prijs betaal je voor genialiteit
of nog erger
voor net niet rijp en getalenteerd genoeg te zijn
of te wentelen in zelfmedelijden en geprocrastineer
maar even terug naar de pijpen, wolken, bomen en bellen
het was een tijd dat we nog dachten dat Freud ons zou genezen
die illusie lijkt gelinkt aan geloof
en gelovigen waren de beste mensen volgens die andere goelagarchipelschrijver Sjalamov
deugdelijkheid heeft iets belegen in deze meritocratische tijden van zelfzorg en zelfverwerkelijking
is wat ons ergert aan werklozen niet hun profitariaat maar de spiegel die ze ons voorhouden
het absurde van ons streven
het is als het gesublimeerde verbouwen van huizen door net samenwonende koppels
ze werken omdat ze denken dat zwoegen hun relatie deugd zal doen
'in het zweet des aanschijns zult gij uw brood verdienen'
zo blijven we vlijtige christenen
die weigeren te denken of het anders kan
voormalig topeconoom John Maynard Keynes voorspelde vijftienurige werkweken in 2030
luiheid is een ziekte die symptomatisch is voor het tegendeel
in Japan noemen ze dat 'karoshi'
zichzelf letterlijk dood werken
Magritte leek zich vooral kostelijk te amuseren
zien we dat niet terug in de 'hardest working men in showbusiness'
betaald worden om plezier te hebben is de natte droom van velen
maar vooralsnog is het leven vooral veel dingen tegen je zin doen
ontembaar als ik ben kruipt het bloed waar het niet gaan kan en ben ik eeuwig kind gebleven
lijkt het
maar er is een onverwerkbare tristesse
die juist getuigt van heel veel ambitie
de professor die ik nooit ben geworden
de geleerde
de wijze
wat rest me nar te zijn
Arno Hintjens vond zichzelf een vampier die bloed zoog bij de anderen
zijn liedjes zong hij voor een lach en een traan
de anderen inspireerden hem met hun verhalen
ik heb mezelf herleid tot spiegel, tot pispaal, tot nar
alle streven is absurd
tevergeefs
buiten het scheppen van schoonheid
of nutteloze wetenschap
ik droom van schoolloze kinderen
leven van het land
terug jager verzamelaar
ik droom van pelsen en villen en bidden voor het dierlijke
die hun leven geven voor het onze
en levenslust
en saamhorigheid
en verlies van het vermaledijde ego
ik fantaseer van totaliteit
het tribale
de clan
opoffering
sneuvelbereidheid
in een tijd dat alles draait om geld
materialisme
consumptie
lawaai
snelheid
neofuturisme
al lijkt het continu
crisis
recessie
inflatie
enzovoort
'reclame is de poëzie van het kapitalisme' dixit Marian Donner
ik heb heimwee naar het onbestaande
stilte
verre weidse uitzichten
uitgestrekte wouden
besneeuwd waar wolven en kariboes huizen
en beren en hermelijnen
en bomen levende wezens zijn
met hun wortels in heilige grond
en hun takken die reiken naar een bezielde hemel
waar de voorouders aanwezig zijn en ons spiritueel begeleiden op onze lijdensweg
en waar sterven niet het einde is
de clanoudsten worden gerespecteerd
...
ondertussen maalt alles verder
de autostrades
de eeuwige bouwwerven en wegenwerken
en overvalt de wanhoop me
er is geen nood meer aan medicijnmannen en dromers en fantasten
en al zeker niet aan narren
wenkt de dakloosheid
het verliezen van je kinderen
omdat je willens nillens moet meedoen aan iets waarin je niet kan geloven omdat het roofbouw pleegt op de planeet en op jezelf
volgens oervolkeren moet je goed kijken naar de bomen
zij worden ook beschouwd als een ander soort mensen
hoe leven zij
gegrond
in weer en wind
buiten
reikend naar het licht
is dat het geheim om honderden jaren oud te worden
maar toch beweeg ik graag
toch leef ik graag