Synopsis “Doorheen gebroken vensters”.
Wanneer het hoofdpersonage ontdekt dat zijn partner vreemd gaat, stort zijn hele wereld in en dat mag je gerust letterlijk nemen. In zeer korte tijd valt hij in een wereld van angst, vernieling, uitsluiting, ongebreidelde seks, giftige ontmoetingen en waar zekerheden niet bestaan. Na een namiddag doorgebracht te hebben met een ongekend iemand, regelt hij de begrafenis van zijn moeder. Hij herinnert zich dat zij hem een geheim toegefluisterd heeft toen hij nog een kind was. “Dit blijft tussen ons” zijn de enige woorden die hij zich herinnert. Deze zin heeft zijn hele leven geboetseerd. Sindsdien heeft hij de wereld rondom hem gefantaseerd, als houvast, omdat het daar veilig was. De echte wereld, zegt hij, is een illusie waar hij niet aan kan. Hoe kan hij uiteindelijk zijn moeder laten rusten en zichzelf tenslotte rust geven?
Vluchtige personages personifiëren het negatieve van de maatschappij rondom hem. Zijn schoonzus die op geld aast, zijn zus die een zangcarrière beaamt, zijn broer, zijn vader en zijn vriend zijn afwezig in zijn leven en alleen ontmoetingen met gebroken mensen die zelf ook hun leven lijken te fantaseren, geven hem sterkte. Het verhaal neemt een kijkje in een onderwereld onder mannen, een Babylon zonder taboe, zonder schaamte, zonder schroom, met drift en lust. Een wereld waar seks eerder destructief werkt dan dat het zijn leven zou louteren en waar het beeld van de ander en zichzelf ondraaglijk is geworden. De moraal die de maatschappij hanteert schrijft kant-en-klare oplossingen voor maar voor hem lijkt vallen de enige oplossing te zijn om naar iets beters te gaan. Het is een helende en onconventionele zoektocht doorheen de duisternis van de ziel, waar alledaagse tot zelfs banale tegenslagen en voorvallen des levens niet meer overwonnen kunnen worden en waar verkeerde ontmoetingen van allerlei bedenkelijk allooi uiteindelijk het antwoord verbergen. Ligt de berusting uiteindelijk niet in het destructieve? En is de ontmoeting met Polux dé verlossing naar de realiteit van zijn leven?
Het is niet een ‘proper’ verhaal, het is niet het zoveelste geschreven verhaal over de liefde, het is geen eind-goed-al-goed sprookje. Het gaat over hoe ‘vensters in je eigen huis te doorbreken’ om toch iets van zichzelf over te houden, weliswaar gebroken.
Het is een verhaal dat tot stand is gekomen door observatie. Het is niet autobiografisch, hoewel ik graag toegeef dat bepaalde elementen hun inspiratie en oorsprong vinden in sommige belevenissen en als uitgangspunt hebben kunnen dienen om het verloop van het verhaal vorm te geven. In dat opzicht, en ook om de kracht van het verliezen te onderstrepen, is het verhaal in de ik-vorm geschreven. Het hoofdpersonage heeft om die reden geen naam. Het personage is uitgezuiverd tot wat de man louter voelt en beleeft.
Het genre dat ik schrijf valt onder de autofictionele roman. Die inspiratie komt o.a. van de boeken van de Franse schrijfster Christine Angot, , het werk van de Franse auteur Guillaume Dustan, de Noorse schrijver Karl Ove Knausgård. Of zoals vermeld in mijn manuscript : Mireille Cottenjé en Anja Meulenbelt. Ook de elpee “Den Ständiga resan” van de Zweedse Marie Fredriksson heeft voor dieptegang gezorgd.
Verdere inspiratie zijn ook mijn eigen ontmoetingen met mensen in allerlei situaties. Ik ben geïnspireerd door vele verhalen en mensen die mijn pad kruisen. Ook muziek speelt een belangrijke rol in mijn leven : een stem of een sfeer in een song, soms louter een woord, geeft me zuurstof om eigen verhalen uit te werken. Ik schrijf vanuit wat me bezielt, niet enkel wat mij of iemand anders bekoort. Ik schrijf vanuit het authentieke naar het authentieke, ik herschrijf niet wat al geschreven is. Mijn stijl is ruw, schuurt en tekent niet altijd het mooie van de mens. Ik schrijf wat écht is, wat gevoeld wordt, niet wat aangevoeld wordt. Tenslotte wil mijn schrijven herkenbaar zijn voor de lezer zonder te vallen in het pathetische of charlatan psychologie.
erwinabbeloos.over-blog.com/2019/07/synopsis-doorheen-gebroken-vensters.html