Je was een harde tante.
In de bunker, diep verscholen,
vermoedde ik een schatkist
vol gevoelens in de knop.
Je had ze nog niet aangeboord.
Ik noemde je de elegante,
want zo ging je steeds gekleed,
een prinses, wat je me verbood,
een kunstwerk dat me betoverde,
dat had je nooit gehoord.
Mailend nam je afscheid. Praten wou je niet.
Je boetekleed: je kon niet geven wat ik zocht.
Toeval bracht ons in Dover samen.
Na een jaar je afscheidsverwijt:
mijn klaarblijkelijke negativiteit,
mijn mogelijke suggestie van zieligheid.
Ik sprak je zachtjes tegen:
'Ik wens je alle geluk'.
Om vorig jaar van je los te komen,
heb ik uiteraard magie verbroken.
In Oostkamp fluisterde ik naast de bus:
'Marguerite, nog eens alle geluk!'