Ik ben het bed vergeten
waar mijn kind in sliep. Ook de vloer waarop het stond
de grond waarop wij ons huis hadden gebouwd.
Snelwegen zie ik nog, of toch
het gele licht, gestolde vuurwerksterren
onder perfect uitgestrekt zijdepapier
en ik ben hier
in mijn schip van staal en glas
Een kleine thuis verdroeg ik
tot hij helemaal onzichtbaar was, bal vol zuurstof
met alles erin: het huis, de grond, het bed en
de vloer waarop het stond.
Mijn hand wilde nog de knikker grijpen
maar hij verdween
Het zwart is oneindig.
Ik ben ruimtepuin.
Ik ga nergens heen.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.