Dagelijks om 8u15 aan de halte van het park omringd door eenzelfde mensen, jij stapt op en ik vraag me af: wanneer je 365 keer 16 minuten doorbrengt in een voertuig, ben je dan verplicht een goedemorgen te wensen?
Je haar vergrijst, niet storend, je bent sinds ik je ken, tekenend door dat ene plukje witheid. Je zit alleen en ik ook, luisterend naar muziek, soms spelen we synchroon.
Je bent aanwezig. Ik reis doorheen verhalen en omgeving, mijn bustijd steeds korter, jouw bustijd onbekend. Ik vind je mooi en geef toe: ik kijk uit naar het moment wanneer je opstapt.
Ik zou je kunnen benaderen. Misschien een knik, een glimlach, op een moedige dag, een goedemorgen. Maar mannen vallen echter niet vaak op mannen en mannen flirten niet met andere mannen in het openbaar. Geef jij mij een signaal?
Ik ontgroeide de bus, jou hield ze stevig vast, geklemd in haar zetels een vaste plek, geheugenschuim naar de vorm van je middelgrote lichaam. Jaren later tref ik je aan de eindhalte van de lijn. We zijn magneten, tot we kruisen. Je stopt. De polariteit keert, je drijft weg.