Eerst leer je een leven lang dat niemand mag weten wat je denkt.
Altijd present met de glimlach
tot de bom barst
en je spijt hebt van de glimp die ze nu zien
zo’n scheur die je tot je tenen overspoelt.
Wij zijn toch geen schlagerzangers,
oreert de theaterleraar
Hoe kan jij ooit mensen raken
als ze niet mogen ontdekken wat jij voelt?
Tja, je weet maar nooit, denk ik dan
Je weet maar nooit
of in het publiek een handtas openklapt
een spiegeltje wordt opgediept
per ongeluk naar mij gericht
en afgepeld tot op het bot verandert die blik me in steen.